metropolis m

‘Ik denk dat de relatie tussen de hedendaagse cultuur en de natuur mij het meest bezighoudt. Ik ben erg nieuwsgierig naar de mate waarin de natuurlijke wereld binnendringt in onze levens en hoe we haar integreren binnen de constante processen van handel en digitalisering in onze samenleving. Recent ben ik begonnen over mijn werk te spreken in termen van een vijver. Er zijn drie vijvers waaruit ik elementen haal die ik vervolgens met elkaar combineer, in een soort hybride, kun je zeggen. Het zijn de natuurlijke wereld, het digitale domein en de materiële en commerciële omgeving. Ik ben bijvoorbeeld gefascineerd door het feit dat ik meer vertrouwd ben met de condens op een blikje cola dan met echte dauw die je ‘s ochtends vroeg kunt voelen als je op blote voeten door een veld loopt. Veel mensen vinden dit misschien treurig klinken, zelfs dystopisch, maar ik zie er een vreemd soort van optimisme in.’

‘Ik bood daar een overzicht van mijn werk uit 2014, gemaakt tijdens een intense werkperiode van een paar maanden. Het was fijn alles eens bij elkaar te kunnen tonen in een mooie ruimte. Ik vond het leuk te laten zien wat ik bij EKWC, een residency voor keramiek in Oisterwijk, heb gemaakt, te midden van ander, niet-keramisch werk. In die tentoonstelling deed het materiaal er niet meer zo toe en kon ik alles gewoon bekijken als ding op zich in plaats van als resultaat van een drie maanden durende keramiekdrift (lacht). Omdat ik geen verstand van keramiek had ben ik tijdens die residency eerst eens erover gaan lezen. Ik las dat keramiek een van de eerste materiële goederen is geweest die tijdens het neolithicum een verschil creëerde tussen de elite en het proletariaat. Misschien was dat verschil in hiërarchie er al eerder, maar hier was er toch echt sprake van een groep mensen met potten en pannen en een zonder. Het opstapelen is een verwijzing naar die gelaagde sociale structuur die toen ontstond, hoe primitief en sculpturaal ook.’

‘Ik begon aan W8 (Terra Firma) te denken, nadat ik op internet bij een zoektocht naar 3D-modellen stuitte op enkele naadloze texturen. Dit soort textuur is een prachtig ontworpen patroon dat op oneindige wijze een bepaalde natuurlijke, toevallige orde imiteert. Het is daarom heel geschikt om te gebruiken om 3D-modellen van een huid te voorzien en omgevingen te creëren voor videogames, virtual reality en digitale renderings. Het biedt een treffende cross-over tussen de werkelijkheid en de virtuele realiteit. Ik was vooral geïnteresseerd in hoe we een natuurlijke situatie importeren in een virtuele omgeving en volgens welke richtlijnen. Ik besloot zo’n textuur te exporteren in de werkelijkheid, door het op satijn te printen en die print te plaatsen tussen twee stukken plexiglas die met elkaar een rotsachtige vorm suggereren. Het aardige is dat het er driedimensionaal uitziet, maar in werkelijkheid tweedimensionaal is. Dat heen-en-weerspel werkt erg aantrekkelijk. Bij Reflective Rocks wilde ik een natuurlijk gevormde vorm als een sculptuur uitkiezen en die kopiëren. Ik wilde van klei een vorm maken die op een steen lijkt, daarvan een mal maken en daaruit twee identieke stenen afgieten. De twee worden op verschillende zijdes geëxposeerd zodat je als toeschouwer meerdere kanten van dezelfde steen tegelijkertijd kunt zien. Ik vind het aardig hoe zo een ideale consumentendisplay op een steen wordt toegepast.’

‘Het is zeker iets waar ik mee verder wil. Eerlijk gezegd had ik het direct na de residency bij EKWC wel gezien, maar nu, terwijl ik me voorbereid op een verblijf aan de Royal Academy in Londen, begint de gedachte aan de van vermoeidheid tintelende vingers vanwege de krachtmeting met grote hompen klei wel weer aantrekkelijk te worden. Er schuilt een zekere schoonheid in keramiek. Het is onmogelijk het precies te krijgen zoals je wilt, maar tegelijkertijd zijn de mogelijkheden eindeloos. Het heeft ervoor gezorgd dat ik ben gaan denken en handelen in richtingen die volkomen onbekend voor me waren. Op de Royal Academy is ook een kleine keramiekafdeling waar ik zeker wat ga experimenteren.’

‘In Rotterdam kon ik voor het eerst Luxury Stacks laten zien in Nederland. Het was ook speciaal om te exposeren op een plaats waar ik als student altijd enorm tegenop gekeken heb. Bijzonder was ook mijn tentoonstelling bij Galerist in Istanbul, waar ik om budgettaire redenen alles ter plekke heb gemaakt. Dat was niet echt ideaal, maar wel interessant om mee te maken, ook gezien vanuit de rol die je als kunstenaar tegenwoordig binnen een productieproces hebt. Voor de tentoonstelling bij Gabriel Rolt heb ik veel nieuw werk gemaakt. De tentoonstelling gaat over exotisme en fetisjisme, ideeën over display in een tijd van overconsumptie en het idee van archeologie in een tijd van massaproductie en afval.’