metropolis m

‘We kennen elkaar al lange tijd, maar begonnen pas echt samen te werken bij Marres in Maastricht. In 2001 stelde Frédérique daar de tentoonstelling Being together samen, waarvoor ik het performancewerk Naturist campsite realiseerde in de tuin. Onze samenwerking voor dat project verliep heel natuurlijk. Het was hoe je als kunstenaar het liefst zou werken met een curator, op gelijkwaardige, non-hiërarchische basis.’

‘In onze huidige samenwerking voeren we dit verder door: we wisselen we steeds van rol. We geven dingen aan elkaar door in een voortdurende improvisatie.’

‘We zochten beiden een meer rechtstreekse toegang tot materialen en kwamen uit bij klei. Kleien is het meest directe wat je kunt doen met je handen, er komt geen machinerie aan te pas. We werken niet vanuit een ironisch of cynisch standpunt. Voor ons is het juist een heel plezierige ervaring om bezig te zijn met iets dat zo direct is als klei. Keramiek lijkt makkelijk, maar het is heel moeilijk. Niets komt uit de oven zoals je verwacht, wat wij proberen te zien als een mogelijkheid in plaats van een teleurstelling. Het gaat ons meer om het proefondervindelijke dan om perfectie. Het is voor ons ook niet per se belangrijk dat het werk getoond wordt.’

‘A way of making sluit goed aan bij Jorns teksten over de verbinding tussen kunst en leven en kunst en materiaal. Jorn beschouwde zichzelf niet als beeldend of materieel kunstenaar, maar stelde dit soort vragen juist in zijn werk. Dat ging veel over de notie van auteurschap. We wilden dit graag verbinden met ons project. ‘A way of making’ was iets waarin Jorn zeer geïnteresseerd was: hoe benader je een werk? Hij onderzocht dit niet alleen in visuele of letterlijke zin, maar meer in relatie tot een levenshouding, tot experiment, improvisatie en transformatie. Bovendien maakte hij veel keramiek. Dus ook in materiële zin was er een raakvlak.’

‘We hebben keramische objecten gemaakt die zich niet makkelijk laten classificeren. Wij spreken van ‘componenten’, om aan te geven dat ze deel uitmaken van een groter geheel. Deze elementen zijn te verbinden met elkaar, of met andere objecten of mensen. Het experimenteren met klei was de basis, zonder dat we precies wisten waar we naartoe werkten. In zekere zin zal de opbouw in het museum dan ook een performatief moment vormen binnen het werkproces; we moeten het daar ter plekke orkestreren. De video was een eerste proeve: we hebben drie performers uitgenodigd zich te laten leiden door de objecten. Soms worden ze gehanteerd door één performer, dan weer door twee of drie; de objecten inspireren tot een geïmproviseerde choreografie van relaties en ontmoetingen. Dit is ook weer belangrijk in relatie tot het werk van Asger Jorn.’

‘Daarnaast tonen we geprint materiaal uit ons doorlopende beeldarchief. Deze collectie bevat inmiddels duizenden afbeeldingen van keramiek van over de hele wereld.’

‘Er zijn geen live performances, maar de manier waarop het werk wordt geïnstalleerd heeft een open, performatieve structuur. Dit lokt interactie met het publiek uit, waarmee bewust rekening is gehouden in het concept. Ook zijn we bezig met het ontwikkelen van een eendaags event aan het einde van de expositie, waarbij een discursief programma transformeert tot een fysiek programma. Hiervoor maken we nieuwe objecten, die op een of andere manier de functie van props hebben en een fysieke respons uitlokken. Dit event zien wij als weer een volgende stap in ons project.’