Een tentoonstelling is geen essay Interview met Brian Dillon
Morgen opent zijn tentoonstelling Curiosity in de Appel in Amsterdam. Brian Dillon, gevierd criticus, redacteur, essayist, schrijver en nu ook curator. Agnieszka Gratza sprak met hem over de verschillen tussen zijn curator- en schrijverschap.
Ik was verrast door hoe je jezelf beschrijft in je personalia. Je schrijft ‘writer and/or critic’, en ‘based here and there’.
‘Ik probeer het ‘based in’ te vermijden, omdat het de indruk wekt dat je je leven al vliegend doorbrengt. Ik denk dat het schrijven het belangrijkste is. In de afgelopen paar jaar heb ik veel les gegeven, wat ik graag doe, en ik heb ook twee tentoonstellingen gemaakt. Onlangs heb ik mezelf ook als “writer and curator” omschreven zien worden. Het is niet dat ik me daar ongemakkelijk bij voel, maar ik heb niet de ambitie om een van die mensen te zijn die eindeloos veel werkzaamheden hebben. Schrijven is op de een of andere manier altijd waarnaar ik blijf terugkeren.’
Ik heb net je recensie van The Ways of Curating van Hans Ulrich Obrist gelezen, precies zo’n kunstwereld jetsetter van wie jij afstand probeert te nemen.
‘Ach, ik bewonder wat Hans Ulrich doet.’
Dat wordt duidelijk.
‘Hij is iemand wiens denken over tentoonstellingen een basis heeft in zijn lezen. Zijn relaties met verschillende schrijvers, die je nu terugziet in de Serpentine Marathons, zijn erg belangrijk voor hem. Als criticus is het maken van tentoonstellingen een avontuur. Maar schrijven over kunst is dat voor mij ook, omdat ik er niet voor ben opgeleid. Ik doe het nu ongeveer twaalf jaar, en het voelt nog steeds als een leerproces. Zo gaat het mij ook bij het maken van tentoonstellingen. Het samenstellen van de Curiosity-tentoonstelling was heel spannend en onvoorspelbaar.’
Hoe kwam je op het onderwerp?
‘Roger Malbert, die de leiding heeft over het Hayward Touring programma, heeft het aan me voorgelegd. Hij vroeg wat het onderwerp zou worden als ik van plan was een tentoonstelling te maken die voortkomt uit het Cabinet magazine, waar ik redacteur ben. Het was onmiddellijk duidelijk dat het nieuwsgierigheid moest zijn.’
Heeft de tentoonstelling iets te maken met Massimiliano Gioni’s Encyclopedic Palace op de Biënnale van Venetië?
‘Onze tentoonstelling opende een week voor deze tentoonstelling, maar we werkten er gedurende precies dezelfde tijd aan. We ontdekten pas vrij laat wat het onderwerp zou worden in Venetië. Een geval van toeval, denk ik, maar het was wel meer dan toeval dat we in dezelfde lijnen aan het denken waren, Venetië leek op een rariteitenkabinet, en suggereerde daarmee dat een hedendaagse tentoonstelling zijn oorsprong heeft in de Wunderkammer of het rariteitenkabinet.’
Je bedoelt een hedendaagse kunsttentoonstelling?
‘En dat hedendaagse musea zo over hun historische wortels denken. Het zijn vaak clichés. Ik heb enkele tentoonstellingen gezien die zichzelf voorstelden als rariteitenkabinetten, maar die het niet waren. Het is moeilijk om te maken, maar het is interessant dat het ineens weer een mogelijkheid geworden is.’
Waarom is het zo lastig?
‘Deels omdat de beeldmotieven en structuur van laten we zeggen de zeventiende-eeuwse rariteitenkabinetten de uitstraling van een tentoonstelling suggereren die wat te vertrouwd aanvoelt….
LEES VERDER IN METROPOLIS M Nr 3-2014
NU IN DE WINKEL. OF BESTEL: [email protected] (€9,95 incl verzenden)
Agnieszka Gratza