metropolis m

‘Ik denk dat de relatie tussen de hedendaagse cultuur en de natuur mij het meest bezighoudt. Ik ben erg nieuwsgierig naar de mate waarin de natuurlijke wereld binnendringt in onze levens en hoe we haar integreren binnen de constante processen van handel en digitalisering in onze samenleving. Recent ben ik begonnen over mijn werk te spreken in termen van een vijver. Er zijn drie vijvers waaruit ik elementen haal die ik vervolgens met elkaar combineer, in een soort hybride, kun je zeggen. Het zijn de natuurlijke wereld, het digitale domein en de materiële en commerciële omgeving. Ik ben bijvoorbeeld gefascineerd door het feit dat ik meer vertrouwd ben met de condens op een blikje cola dan met echte dauw die je ‘s ochtends vroeg kunt voelen als je op blote voeten door een veld loopt. Veel mensen vinden dit misschien treurig klinken, zelfs dystopisch, maar ik zie er een vreemd soort van optimisme in.’

‘Ik bood daar een overzicht van mijn werk uit 2014, gemaakt tijdens een intense werkperiode van een paar maanden. Het was fijn alles eens bij elkaar te kunnen tonen in een mooie ruimte. Ik vond het leuk te laten zien wat ik bij EKWC, een residency voor keramiek in Oisterwijk, heb gemaakt, te midden van ander, niet-keramisch werk. In die tentoonstelling deed het materiaal er niet meer zo toe en kon ik alles gewoon bekijken als ding op zich in plaats van als resultaat van een drie maanden durende keramiekdrift (lacht). Omdat ik geen verstand van keramiek had ben ik tijdens die residency eerst eens erover gaan lezen. Ik las dat keramiek een van de eerste materiële goederen is geweest die tijdens het neolithicum een verschil creëerde tussen de elite en het proletariaat. Misschien was dat verschil in hiërarchie er al eerder, maar hier was er toch echt sprake van een groep mensen met potten en pannen en een zonder. Het opstapelen is een verwijzing naar die gelaagde sociale structuur die toen ontstond, hoe primitief en sculpturaal ook.’

‘Ik begon aan W8 (Terra Firma) te denken, nadat ik op internet bij een zoektocht naar 3D-modellen stuitte op enkele naadloze texturen. Dit soort textuur is een prachtig ontworpen patroon dat op oneindige wijze een bepaalde natuurlijke, toevallige orde imiteert. Het is daarom heel geschikt om te gebruiken om 3D-modellen van een huid te voorzien en omgevingen te creëren voor videogames, virtual reality en digitale renderings. Het biedt een treffende cross-over tussen de werkelijkheid en de virtuele realiteit. Ik was vooral geïnteresseerd in hoe we een natuurlijke situatie importeren in een virtuele omgeving en volgens welke richtlijnen. Ik besloot zo’n textuur te exporteren in de werkelijkheid, door het op satijn te printen en die print te plaatsen tussen twee stukken plexiglas die met elkaar een rotsachtige vorm suggereren. Het aardige is dat het er driedimensionaal uitziet, maar in werkelijkheid tweedimensionaal is….