Most Popular Talent: Nora Turato metropolism.com jaaroverzicht 2015
Best gelezen op metropolism.com in 2015. Vandaag Most Popular Talent: Nora Turato zingt the white girl’s blues. Haar performance bij lo and behold was verpletterend. Hier het verslag van Alix de Massiac.
De halfjaarlijkse tentoonstelling lo and behold in het grachtenpand van Manifesta, waarvoor Amsterdamse galeriehouders worden gevraagd als curator op te treden, opende afgelopen vrijdag met veel lawaai. Ditmaal viel de eer Juliètte Jongma te beurt, en I’m with her records, het muzieklabel dat ze samen met Kunstverein en Juliaan Andeweg heeft opgezet, heeft het programma vormgegeven waar de performance van Nora Turato, die eerder dit jaar ook tijdens de opening van de biënnale in Venetië te zien was, onderdeel van was. Op de site van het event werd het aangegeven als avant garde hip hop, en misschien wel mede door deze veelbelovende omschrijving waren allebei de shifts vol. De overgebleven plekken werden aan de deur uitgedeeld op basis van reputatie, maar dat heeft de pret niet mogen drukken.
In een stampvol kantoor zit Turato ontspannen op een van de vreemde doch esthetische objecten die Nicholas Rijs heeft gemaakt, waarbij een fles water in een van de holtes is verstopt. In rap tempo knalt ze de ene typische westerse vrouwen sores na de ander eruit, waarbij tussen de bedrijven door ritmische herhalingen van sleutelwoorden en schokkerige bewegingen niet worden geschuwd. Het gaat ook een beetje over mannen, maar dan vooral als buitenechtelijke affaire of vleesgeworden pinautomaat voor de witte vrouw: hunkerend naar de geur van baby’s en materiële welvaart, zuipt ze zichzelf gehuld in diervriendelijk bont helemaal klem door middel van groentesap, veel groentesap. Hulpeloze lichamen met een slecht zelfbeeld. Dit is populaire cultuur, maar dan wel de cultuur van een vuur spuwende vrouw in een Prada jurk uit 2014.
Het is wellicht al te zeer een cliché om de kleding van een vrouw bij een publiek optreden als aanknopingspunt te misbruiken. Toch is de jurk, waarop de cartoon van een vrouwenhoofd is geprint, in deze context een opvallende keuze die de gepresenteerde tegenstellingen van Turato enigszins verhelderen. Enerzijds draaide de zomercollectie van 2014 om feminisme, representatie en macht waarbij vrouwenhoofden op de kleding zijn afgebeeld door middel van print- en borduurtechnieken over elkaar heen. De letterlijke gelaagde representatie op de kleding dient ter herinnering aan de invloed van hetgeen wat door allen wordt gezien, in dit geval voor even, de vrouw. De rest van de tijd geldt het gezegde: uit het oog, uit het hart van de machthebbers. Anderzijds kan de betekenis van het dragen van een luxeproduct niet los worden gezien van de overmatige consumptie van goederen ter legitimering en rehabilitatie van geknakte ego’s waar Turato zo gulzig aan refereert.
Het gaat van de hak op de tak en weer terug, waarbij het ontrafelen van zwaar referentieel geschut meer lijkt te zeggen over de predispositie van de toeschouwer dan de performance zelf. Turato spuwt het er allemaal moeiteloos uit en als conscious uncoupling je niets zegt, ben je aan het verkeerde adres: dit is een cri de cœur, een oproep aan alle vrouwen om het gevecht aan te gaan. Feminisme? Turato bedankt voor de eer, en vuurt onvermoeibaar een heel salvo aan geniaal geformuleerde rake opsommingen op het publiek af. Als je dacht even rust te kunnen vinden terwijl ze een slokje water neemt, heb je het mis. Dit is Turato vs. Turato en Turato is stoer, Turato is boos, Turato is blasé.
De white girl’s blues, de drie woorden waarmee Turato demonstratief haar performance beëindigd, hebben op het eerste gezicht niets van doen met de originele blues. Toch verhult het latente oordeel over de monumentale leegte van een leven, die wordt bevestigd door het gegiechel van de toeschouwers, de resulterende tragiek nét niet, en zo steekt Turato de hand in eigen boezem. Het is pragmatische melancholie die aan het einde van haar zinnen te horen is, waarbij alle beschouwingen met een simpele punt worden besloten. Niet de passieve zielenroerselen van The Virgin Suicides of het kant en klare getier van Roxane Gay, maar iets ertussenin waarbij met humor en een fikse dosis branie de eerder genoemde tegenstellingen moeiteloos worden ingeslikt en vervolgens vol realiteitszin verbaal uitgebraakt.
Nora Turato
lo and behold curated by Juliette Jongma & Kunstverein
Manifesta Office Amsterdam
27.11.2015
