metropolis m

Gepresenteerd worden drie films op twee projectieschermen, sober gefilmd, documentair. Ze zijn geen trilogie, maar bieden toch één verhaal. Ik zit er met mijn neus bovenop als een stel begint te strelen, kussen. Ze vallen op een bed, waarna de vrijpartij stokt. Anne van der Sligte (1990) vertelt dat ze geïnteresseerd is in de communicatie tussen mensen, die vaak niet goed gaat vanwege de lucht die ertussen zit, de vage gevoelens en dwarrelende gedachten die het lastig maken tot elkaar door te dringen. De naam Nanouk Leopold valt. In de tweede film zegt een oudere man, een vaderfiguur, in een aangrijpende monoloog hoezeer hij verlangt naar het moment waarop hij door iets of iemand zal ervaren wat werkelijk is. De tekst blijkt deels gebaseerd op een fragment van Ingmar Bergman maar is door Van der Sligte compleet veranderd. Even heb je de hoop het in de derde film dan toch gaat lukken, zoals vaker gebeurt in films. Maar ook hier gaat het mis, als een jongen die op camera geïnterviewd wordt over wat hij ‘meisjeszaken’ noemt zich verliest in spottende filosofische citaten. Ineens krijgt hij een toeval, valt zijn denken en daarmee zijn kracht weg. Hij draait ineengekrompen weg van het troostrijke gebaar van de toegesnelde interviewster.

Breda

ABK|St Joost

Beeldende kunst