metropolis m

Dode

Elk jaar sterven er veel kunstenaars, maar 2011 was een jaar waarin bovengemiddeld veel goede kunstenaars stierven: Mieke van der Voort, Dennis Oppenheim, Ján Man?uška, Leo Steinberg (geen kunstenaar maar wel dood), Krijn Giezen, Cy Twombly, Roman Opalka, Lucian Freud, en de galeriehouders Emmo Grofsmid & Karmin Kartowikromo. Het maakt de keuze van mijn dode van het jaar lastig. Ik kies voor Richard Hamilton. Keurig op leeftijd weliswaar (89), maar nog altijd actief. In Nederland is hij vrij onbekend gebleven, maar wel de maker van een van de mooiste covers van Metropolis M (No. 2- 2005).

Transfer

Op voetbalwebsites kun je in de voetballuwe zomer non-stop geruchten lezen over transfers van voetballers en trainers die mogelijk verkassen naar een nieuwe club. Ook al komt de helft van alle roddels niet uit, trekken de websites toch veel bezoek. Ik heb me wel eens afgevraagd wat het over de toestand van de kunst zou zeggen als er zulke sites over de kunstwereld zouden bestaan. Ik denk dat het niet slecht zou zijn, een teken van acceptatie van kunst in de informatiemaatschappij. Ik zou er zelf wel plezier aan beleven, openlijk geroddel over directeurswisselingen, benoemingen van artistiek leiders van biënnales en solo’s van opkomende kunstenaars. Tot de transfers die dit jaar op deze site ongetwijfeld veel aandacht zouden hebben gehad, behoort zeker die van Chris Dercon van Haus der Kunst naar Tate Modern. Er zou gesproken zijn over de benoeming van Lex ter Braak tot directeur van de Jan van Eyck Academie, en over de onbekende nieuwe directeur van Witte de With, Defne Ayas. De grootste verrassing zou de overgang van Dieter Roelstraete als conservator van het M HKA naar het Museum of Contemporary Art in Chicago behoren. België rules.

Gemiste tentoonstelling

Er zijn elk jaar meer tentoonstellingen die ik niet dan wel zie. Een rubriek als deze is ervoor opgericht om iedereen dat gegeven nog eens onder de neus te wrijven. Ik weet niet hoe het u vergaat, maar 95% van de voorkeuren van dit soort jaaroverzichten in de media zijn me half of helemaal ontgaan. Ik heb de boeken niet gelezen, de films niet gezien, de tentoonstellingen niet bezocht, de muziek niet beluisterd. Het zijn pagina’s vol gemiste kansen. Het viel me op in de lijst van Artforum van vorig jaar dat de internationale curatoren elkaar zaten af te bluffen met hun bezoek aan tentoonstellingen op alle continenten. Vroeger miste ik alleen tentoonstellingen in Europa, dankzij de lijstjes weet ik dat ik ze tegenwoordig in alle werelddelen mis. Wat de keuze voor de gemiste tentoonstelling van het jaar des te lastiger maakt. Ik denk dat ik kies voor Madame Realism in Marres. Ik ben door deze tentoonstelling gehold, maar had geen tijd om alles goed te zien. Juist dan laat het gevoel van gemis zich het meest gelden.