metropolis m

Slingerend aan het plafond van gebouw De Witte Dame hangen torso’s. Ze dragen jassen en jurken en een jacquet. Voor iedere mannequin staat een stoel. De stoelen variëren onderling. We zien de stoel Result van Friso Kramer, veel gebruikt op Nederlandse scholen, maar ook de populaire IKEA ‘ODDVAR’ stoel en de fauteuil SMOKE, een luxe, napoleontische zetel van gebrand hout van Maarten Baas. Ook de kledingstukken verschillen van elkaar: een katoenen jurk met opgestikt schortje, een die grijs is, recht van profiel en doorregen met wit garen, en een volumineus, donker kostuum dat gecapitonneerd lijkt te zijn. De kleding komt niet met elkaar overeen zoals je dat gewend bent bij de stukken uit de collectie van een bekende fashiondesigner. De ontwerpen verwijzen eerder naar het voorwerp dat voor hun voeten staat, én vice versa: de stoel.

Met het werk The World as Identity and Representation studeert student Ming-Lun (Mina) Wu dit jaar af aan de afdeling IM, Conceptueel Design in Context, één van de masterprogramma’s van de Design Academy Eindhoven. Haar aan mode gerelateerde werk is verrassend voor de studierichting die ze koos. Het is vervreemdend en blijkt bij nadere bestudering wel intiem. Dit komt niet in de laatste plaats door de ondertitel die ze haar project meegaf, Minafication. Als ik haar vraag naar die term, lacht ze: mensen vergeten de volledige titel, een parafrase op Schopenhauers Die Welt als Wille und Vorstellung (1819), en onthouden slechts het woord ‘Minafication’. Waar de Duitse filosoof de Wil als drijvende kracht achter de representatie poneerde, daar legt Wu, vanuit haar persoonlijke complexe verleden, de nadruk op de menselijke identiteit.

Volgens de Aziatische vindt een wisselwerking plaats: de dingen die je draagt, koopt, aanraakt veranderen jou en jij verandert eveneens die objecten. De communicatie tussen jou en het voorwerp, de stoel in dit geval, wordt uitgedrukt door het kledingstuk dat een hoes is op het moment dat het over de stoel hangt. Wanneer je de jurk draagt, ‘word’ jij de stoel. De wederzijdse vertaalslag tussen object en kleding kan tot bizarre visualisaties leiden. Zo is het pak naar de stoel van Maarten Baas net als het object: werkelijk té pompeus. Wu laat je stilstaan bij de stoel waar je, als vanzelfsprekend, vele uren op hebt gezeten: de grens tussen jou en je omgeving is bepalend, maar confuus, minder strikt dan het lijkt.

Tegelijkertijd tast Minafication de vage scheidslijn af tussen mode en interieurdesign, tussen design, ambacht en commercie, tussen beeldende kunst en toegepaste kunst. Waar eerdere van Wu’s ontwerpen, aangekocht door Droog Design, wel draagbaar waren, zijn de stukken uit Minafication dat niet. Dat is wel iets wat Wu de komende jaren verder wil ontwikkelen. Waar ze dat zal doen, weet de kersverse Master of Design nog niet. Zoals zo vele afgestudeerde buitenlandse studenten moet ook zij Nederland binnenkort verlaten. Wu is vol vertrouwen: ‘If people want me, they will find me anyway.’