metropolis m

‘De tentoonstelling van toen is zo mythisch geworden, dat we als samenstellers wilden onderzoeken wat ze heeft betekend en nu wellicht betekent. Maar het zal geen exacte remake zijn. Een deel van de werken die destijds in het George Eastman House hingen, is daar in de collectie opgenomen, maar niet alles. Men heeft nog wel gezocht naar originele afdrukken, maar niet alles was beschikbaar. Bij Stephen Shore, bijvoorbeeld, waren de foto’s te zeer verkleurd. En Hilla Becher wilde het werk van haar en haar man uit hun begintijd niet meer op dezelfde manier presenteren.’

‘Ja, daar wil ik wel aan vasthouden. Het seriematige hoort erg bij deze fotografie. In die tijd kwam dat uit de conceptuele kunst en het minimalisme. Het was een referentiekader, onderdeel van de beeldtaal waar deze kunstenaars mee wilden werken. De fotografen onderzochten de manieren waarop het minimale en het seriële zouden kunnen werken binnen de fotografie.’

‘Dat vind ik een ingewikkelde vraag. In die tijd was fotografie niet per definitie kunst. Maar ook het kunstbegrip is inmiddels veranderd. Het is heel moeilijk om dat begrip van toen terug te halen. Het is wel zo dat fotografen, met een woord van nu, “autonomer” begonnen te werken door de komst van de televisie, het verschuivende medialandschap en het failliet van de fotojournalistiek. Ze gingen met hun eigen projecten aan de slag. Fotografen zochten onderwerpen die dichter bij henzelf lagen en die een afgebakend terrein vormden, en presenteerden dat in een serie, zowel in boeken als aan de muur.’

‘De geografische en sociale context kun je moeilijk mee laten reizen, dus je moet wel wat uitleggen. Maar de kritische blik op hoe men omgaat met de omgeving en hoe men de maatschappij vormgeeft, in combinatie met het zoeken naar een beeldtaal die daarbij past, is nog steeds actueel, zeker in Nederland. De onderliggende vraag is hoe je op een visuele manier deze zaken ter discussie kunt stellen, zonder met clichébeelden te komen.’