Ter nagedachtenis aan Lam de Wolf, die vorige week is overleden
Voor een vrije geest als Lam de Wolf moet het toch vreemd zijn geweest dat ze steeds weer als sieraadmaker en later ook textielkunstenaar werd gerubriceerd, terwijl ze geen van beiden zei te zijn. Ze was allebei tegelijk, maar ook weer niet want je kon haar werk evengoed zien als onderdeel van een andere vorm van kunstproductie, vrijer, monumentaler, serieel.
De Wolf sprak zelf nooit over sieraden bij haar werk, maar over draagbare objecten, die ook niet gedragen het bekijken waard waren. Haar poëtische gevoel voor woorden maakte haar bovendien tot een woordkunstenaar die ook gedichten schreef en prachtige titels aan haar boeken gaf: Sinnerokken, Het bij elkaar geraapte gezicht; Eindeloos hetzelfde en geen ogenblik gelijk.
In de biografieën die op internet te vinden zijn kun je lezen dat ze haar jeugd doorbracht aan de Belgische kust. Ze bezocht de afdeling monumentaal textiel van de Gerrit Rietveld Academie te Amsterdam (Nederland) (1978-1981), waar zij vanaf 1983 ook zelf docent was. Daarnaast heeft zij van 1995 tot 2011 lesgegeven aan het Sandberg Instituut te Amsterdam.
Galeriehouder en verzamelaar Helen Drutt beschrijft in haar boek Ornament as Art uit 2007 dat het oeuvre van De Wolf kan worden gezien als tegenpool van het werk van mensen die worden geassocieerd met het ‘Hollands glad’; een term bedacht door Marion Herbst en van toepassing op de sieraden van onder anderen Gijs Bakker en Emmy van Leersum.
Maar als je weet uit wat voor geest haar werk stamt, klinkt dat veel te kritisch. Beter is het om haar te positioneren tussen de verschillende kunstdisciplines.
Met textiel, mikadostokjes, plastics en touw maakte ze sculpturale objecten voor aan de wand, voor op de schouders, het hoofd, om de pols of gewoon in de ruimte. Ze schreef ook teksten, die een vast onderdeel van haar werk vormden. Waar ze ook mee optrad, al reciterend. Soms was haar werk conceptueel van aard, soms was het kleding; ze ontwierp broeken onder de naam Lamslappen en rokken onder de titel Sinnerokken. Dit en ander werk is terug te vinden in belangrijke collecties als die van het Stedelijk Museum Amsterdam, Museum Boijmans Van Beuningen en het Rijksmuseum.
Lam de Wolf leed al enkele jaren aan dementie. Haar partner, kunstenaar Jos Houweling sprak erover in De Volkskrant bij het uitkomen van het boek: de stem van Loes, met teksten van Lam (Loes is haar meisjesnaam). Het is een ontroerend, liefdevol portret dat laat zien hoe Houweling zijn grote liefde eerde met een boek dat even vrolijk als aangrijpend is, vol ongerijmde uitspraken van Lam die verwerkt zijn in collages.
In het interview vertelde Houweling ook hoe ze al in 2022 plotsklaps uit huis moest naar een verzorgingshuis, omdat ze ineens niet meer kon lopen. De dementie had ook dat hersengebied aangetast. Hij is haar dagelijks blijven bezoeken.
Vorige week is Lam de Wolf overleden, veelzijdig kunstenaar en docent, die velen heeft geïnspireerd met haar werk, haar vrolijke optredens en haar eigenzinnige opvatting van het kunstenaarschap. Ze werd 76 jaar oud.
Bron: hedendaagsesieraden.nl, de Volkskrant, Wikipedia
