metropolis m

Ik weet niet wat het is met schilders, maar op mij komen ze vaak over als leden van de een of andere sekte. Terwijl de hele wereld het geloof in het schilderen verloren heeft, lopen zij met enorme volharding de blijde boodschap te verkondigen, alsof hun waarheid de enige is en de rest van de wereld het volkomen bij het verkeerde eind heeft.

Met enige arrogantie stellen ze vast hoe de wereld zich steeds weer verliest in artistieke dwalingen, terwijl zij, boodschappers van het licht, zo helder laten zien waar het in de kunst werkelijk om gaat.

Als je een schilder het woord geeft, lijkt het vaak alsof meneer pastoor aan zijn wekelijkse preek begint. Eerst wordt er een golf van frustratie over je uitgestort over een wereld die maar niet wil zien wat werkelijk van waarde is, waarop enige intimiderende aanklachten volgen, waarna je in een uur durende jammerklacht moet aanhoren wat voor goeds verloren dreigt te gaan.

Voor schilders, net als voor meneer pastoor, is het een absoluut raadsel waarom mensen in toenemende mate lijken te verwijlen in de afstotelijke niksigheid van zoiets laags als daar zijn ‘fotografie’, of ‘film’, of, nog erger, de digitale nullen en enen van het internet. En dat terwijl absolute schoonheid onder handbereik is, al eeuwenlang.

Het zal om deze zendingsdrang van de schilder zijn, dat ik de gang naar tentoonstellingen van schilderkunst regelmatig ervaar als een zondagse gang naar de kerk.

Als de staties van de kruisweg beuken de schilderijen in op het gemoed, terwijl ze hel en verdoemenis prediken in een poging de schittering van de verlossing in de verte net wat contrastrijker te doen uitkomen.

Cynici en ongelovigen kunnen maar beter wegblijven uit schilderijententoonstellingen. Wat ze ook in toenemende mate doen. In deze tentoonstellingen tref je doorgaans enkel nog andere gelovigen aan, leden van dezelfde schildersekte, die deze kunst, alle andere ten spijt, als de enige ware zien.

Ik moest hieraan denken bij mijn bezoek aan de tentoonstelling van Het Wild Gillende Schildergilde in De Pont in Tilburg. Dit clubje vrienden rondom Aaron van Erp, Wycher Noord en Frank Peeters hebben elk een eigen wolhok toebedeeld gekregen, om hun kunst te tonen. De heren hebben een stuk of wat vrienden uitgenodigd en een enkele vriendin om onder de noemer van Brabant Nu te tonen wat er in de provincie aan de gang is.

Als een schilderijententoonstelling lijkt op de gang naar de kerk, dan lijkt deze tentoonstelling op een EO-jongerendag. De kunstenaars hebben de tentoonstelling van schilderijen opgeleukt met hun favoriete muziek, die blijmoedig uit witte doosjes schalt. Er zit wat death metal bij en nog wat andere teringherrie, alsmede David Bowie en Tom Waits. Allemaal reuzegezellig.

Het lijkt alsof de evangelisten van het schildersgilde op deze manier willen laten zien hoe jong en modern ze wel niet zijn, hoe hip en eigentijds, precies wat de EO wil aantonen op de jongerendag, door de gospels te laten zingen door te gek hippe popsterren. Zodat wij, het schilderspubliek, beschaamd als we zijn over onze oubollige interesse, er wat makkelijker voor uit durven te komen dat wij geloven in iets waar de moderne wereld zich helemaal geen barst meer van aantrekt.

Het Wild Gillende Schildersgilde and friends
De Pont, Tilburg
28 mei t/m 18 september