metropolis m

Schrok zojuist wakker door bladblazers van de gemeente. Het dorre blad moet weg want het heeft zijn functie vervuld en dat ruimen moet blijkbaar luidruchtig. Veel te vroeg, want de hele wereld moet weten dat zij al aan het werk zijn terwijl wij allemaal nog slapen. Een half uurtje later hun eerste pauze, maar toen was ik inmiddels al wakker. Het is herfst dus dan vallen bladeren van bomen, dat hoort nou eenmaal bij het ontwerp. De bladeren vergaan, vormen voeding voor de bodem, maar de gemeentewerkers blazen ze weg.

In het bos gaat ondertussen alles zijn gangetje, precies zoals bedoeld. Bomen verliezen op tijd hun blad, dieren gaan netjes op tijd dood. Alles heeft een eigen functie, ieder stadium van het leven kent zijn plek. En denk maar niet dat oudere bomen jaloers naar die jongere boompjes kijken, daar zijn ze niet zo mee bezig. Die zijn alleen druk met een zo goed mogelijke versie van zichzelf te zijn. Het jonge boompje heeft expansiedrift, moet snel groeien om zich te weren tegen invloeden van buitenaf, zich een plek zien te verwerven om in het geheel te kunnen overleven. De volwassen boom daarentegen heeft zijn plek wel gevonden, hoeft zich minder te bewijzen misschien. Gedachtes waarin de ene boom belangrijker is dan de andere zijn aan een bos niet zo besteed.

Onze maatschappij is eenkennig, vooral gericht op succesvol, jong en vernieuwend, de kunstwereld is daarin niet veel anders. Ook daar ligt de nadruk veelal op het nieuwe, bovendien vaak naar de korte termijn gemeten. Ook de kunstwereld draait vooral de grootste hits, terwijl de b-kantjes misschien wel een heel interessant aanvullend verhaal vertellen. Daarnaast kunnen we het in de kunstwereld ook nog wel eens flink mis hebben met z’n allen, zou ook niet de eerste keer zijn. Zo blijft een aanzienlijke groep kunstenaars onderbelicht in hun latere carrière, de ontwikkelingen in hun werk minder gezien. Dan heb ik het natuurlijk niet over geslaagde exemplaren, want daarvoor geldt deze graadmeter niet. Leeftijd vormt hierin alleen voor de mindere goden een begrenzing. Je kunt je op je dertigste ook niet voorbereiden op zo’n leven als oudere kunstenaar, de weg is daarin de plattegrond. De oudere, minder zichtbare kunstenaar problematiseren ontkent denk ik de natuurlijke loop van het leven. Het is de kunstwereld die de natuurlijke orde der dingen verstoort, laten we de zaken nu niet gaan omdraaien.

[blockquote]De jarenlange ervaring van de een vormt vaak een voedingsbodem voor de ander. De middelmaat wegsnijden uit cultuur trekt de bodem onder kwaliteit vandaan

Het gemeenschapshuis in het dorp waar ik woonde is nog altijd de plek waar de grote feesten worden gevierd. De heilige communies, de bruiloften en de jubilea. Een ruimte waar emoties niet lang blijven hangen maar continu op doortocht zijn. Steevast de eilanden van witlinnen tafels met daarop steevast de vazen met bloemen. Die hebben zo te zien al wat feesten gehad. Morgen nog één keer, dan kunnen ze weg. Onze familiefeesten eindigen altijd met een buffet, warme gerechten en koude salades. Ik had een oom die op dat moment altijd als eerste opstond, een bord met bestek pakte en van alle salades de asperges griste. Die lagen er natuurlijk vooral als versiering, maar hij maakte er zijn hoofdgerecht van. Het mooiste neefje heeft de ogen van zijn oom en hij lacht met de mond van zijn moeder. Iedereen ziet het, behalve hijzelf: hij heeft wel wat beters te doen. Er is een hele familie voor nodig geweest om zo’n joch voort te brengen maar dat weet hij natuurlijk nog niet. Bij een mooie salade blijf je de ingrediënten afzonderlijk proeven, samen vormen ze een nieuwe smaak. Daar kun je dan wel alleen de asperges van eten, maar dan eet je dus geen salade.