metropolis m

Het veertigste IFFR biedt dit jaar naast de gebruikelijke honderden films een ‘extra large’ tentoonstellingsprogramma verdeeld over veertig locaties. Curator Edwin Carels is op zoek gegaan naar de grenzen van de cinema, zoals die vooral in kringen van beeldend kunstenaars worden verkend.

Het resultaat is een parcours langs alle mogelijke semi-verstopte culturele locaties in Rotterdam, als het Goethe Instituut, Roodkapje en de modewinkel MghO, waar de kunstenaars zich ontpoppen als ware filmterroristen die niets liever lijken te doen dan het mes te zetten in hun populaire grote kunstbroer.

De meeste deelnemers hebben duidelijk weinig op met de zoetsappige verhalen die de gemiddelde cineast in IFFR over zijn publiek uitstort. Achter de wereld van de narratieve illusie leggen zij een duistere onderstroom bloot die de filmische verhaalstromen doet haperen, zo niet stillegt en compleet uiteen laat vallen in een gapend niets.

Niet iedere beeldend kunstenaar in XL hakt even heftig in op de narratieve verslaving van de gemiddelde IFFR-cineast. Maar als je als toeschouwer uit een bioscoop komt rollen na het zoveelste Cambodjaanse dorpsdrama met slechte afloop, valt de narratieve weerbarstigheid in het extra muros-programma wel op.

Er zijn verknipte deels zwart geschilderde films, chaotische installaties, tergend traag veranderende stilstaande kristallen, en, zoals dat gaat in kunsttentoonstellingen, veel compleet stilstaand beeld waar geen lijn in te ontdekken valt.

Ik weet niet of de deelnemende kunstenaars met hun niet-verhalende boodschap veel zieltjes gaan winnen onder de cinefielen in Rotterdam. Vermoedelijk niet. Maar dat neemt niet weg dat er leuk werk te ontdekken valt.

Zoals Martin Arnold in Tent, die de duistere kant van wat Disney-films blootlegt, de nare tekeningen van de Quay Brothers in een modeboetiek even verderop in de Witte de Withstraat, en de vrolijk nihilistische filmloops van Guillaume Paris in CBK Rotterdam.

De meeste locaties zijn nog open t/m 5 februari