metropolis m

Achterin de galerie staat een zelfgebouwde boot. Een ronddraaiend mechanisme met projector en scherm toont bewijs van de tocht die Conrad Shawcross een paar dagen eerder in dezelfde boot maakte. Na eerdere versies in onder andere Londen en Brooklyn waren het deze keer de Amsterdamse grachten die door Shawcross werden bevaren. Zijn onderneming in de roeiboot is door een 360-graden ronddraaiende camera vastgelegd en wordt in de galerie opnieuw verteld. Deze hervertelling, pre-Retroscope genaamd, laat de onmogelijkheid van het hebben van totaaloverzicht op een enkel moment zien. Het is dit specifieke moment dat een belangrijke rol speelt in het oeuvre van Shawcross: de totstandkoming van een moment en hoe een voorgeschiedenis de uiteindelijke uitkomst bepaalt of beïnvloedt. De causaliteit van omstandigheden wordt gematerialiseerd in tekening of sculpturen. Hoe een klein verschil een hele sequentie beïnvloedt: dat is Shawcross. De boot is aardig, de sculpturen en tekeningen zijn zeker niet slecht, maar de werken blijven te – hoe paradoxaal ook – statisch. Het is steriel: Shawcross heeft beweging nodig.

Elephant in the Room

Curated by Louise Schouwenburg
3 – 24 november
Galerie Fons Welters
www.fonswelters.nl

Elephant in the Room bevraagt alles wat voor normaal wordt aangenomen, en daardoor niet meer opvalt. De gezichten die we dagelijks zien; zo veel, zo divers, maar we letten er niet meer op. De voorwerpen die we gebruiken zijn zo ingeburgerd dat we er niet meer bij nadenken waarom ze deze vorm hebben. De tentoonstelling voorziet in, door Louise Schouwenburg gekozen, kunstenaars die deze vormen juist ondervragen. Bijvoorbeeld door ze binnenstebuiten te keren (Alicia Ongay Perez) of juist door er een mal omheen te maken, van een ander materiaal, waardoor de functie verdwijnt en alleen de omtrek overblijft (Tuomas Tolvanen). Is het gebruiksvoorwerp dan nog wel het gebruiksvoorwerp, of is het nu slechts een voorwerp? Archetypes en conventies worden op deze manier op een interessante manier ondervraagd: de status quo wordt onder de aandacht gebracht. Je wordt uit de situatie gehaald waarin alles voor lief wordt genomen. Op het eerste gezicht doen de werken dan ook wat vreemd aan: Alicia Ongay Perez’ sculpturen doen denken aan een schaap dat op z’n rug ligt en haar vormstudies lijken eigenlijk nergens op. Maar dat is juist de bedoeling, waardoor het naarmate je langer kijkt steeds interessanter wordt.

Curator: Louise Schouwenburg
Kunstenaars: Alicia Ongay Perez, Bertjan Pot, Mathieu Frossard en Tuomas Tolvanen.

One hundred ten thousand
Kristiina Koskentola

20 oktober – 24 november
Lumen Travo
www.lumentravo.nl

Bedompt. Dat is de sfeer die in Lumen Travo hangt. Het zal ook deels aan het weer liggen, maar de kleur grijs overheerst. De foto’s van graven met op de achtergrond de veranderende (urbane) omgeving van China zijn niet bepaald opgetogen. De kussens die op de grond liggen hebben dezelfde vorm en kleur als de grafstenen op de foto’s. De stem in de koptelefoon vertelt over de geschiedenis van de graven, de rituelen die aan het bezoek of het maken van een foto van een graf verbonden zijn en hoe de omgang in toenemende mate verandert. De verandering van een maatschappij, culturele structuren en herinnering zijn dan ook de thema’s die een plaats innemen in het werk van Kristiina Koskentola. Dan is ze in China natuurlijk aan het juiste adres. Het werk is een registratie van een proces, misschien zelfs een monument van herinneringen aan personen en structuren die zijn geweest. Het wordt er niet vrolijker op, maar het is wel degelijk een verhaal dat een plaats verdient.