metropolis m

Three’s a crowd lijkt het nieuwe credo van de Nieuwe Vide. Kunstenaars worden in 2013 uitgenodigd om samen met een zelfgekozen collega te exposeren, waarna een curator de selectie met een derde kunstenaar aanvult tot een soort heilige drie-eenheid. Van dit model wordt tijdens de huidige tentoonstelling The Fake, The Fiction & The Common enigszins afgeweken, aangezien de curator bijna geheel buitenspel is gezet. Want de drie kunstenaars Bonno van Doorn, Ralph de Jongh en Juliaan Andeweg richten omstebeurt op eigen houtje de ruimte in met eigen werk en dat van de anderen.

Dit resulteerde bij Van Doorn in een kleurrijk totaalkunstwerk waarbij geen vierkante meter onbewerkt bleef en zijn eigen werk vrijwel naadloos overging in dat van de anderen. Nu is het de beurt aan De Jongh, die aanzienlijk voorzichtiger te werk ging. Op sokkels van badkamertegels plaatste hij gipsen sculpturen van Bonno van Doorn, terwijl de wafelvormige epoxy sculpturen van Andeweg, eerder door Van Doorn horizontaal neergelegd of als lamp gebruikt, keurig rechtop in de ruimte staan. De meest rigoureuze ingreep in andermans werk is het plaatsen van zijn eigen gipsen sculpturen in de videoprojecties van zijn collega’s, wat vermoedelijk niet op veel weerstand der collegae heeft gestuit.

Deze omzichtigheid is misplaatst in een tentoonstelling met als doel authenticiteit en eigendom van de kunstenaar de bevragen. Een interessant maar ook eindeloos uitgemolken onderwerp dat tegenwoordig heel wat meer vergt dan het bescheiden bijeenbrengen van verschillende werken. De kuise compositie nodigt veeleer uit tot een raadspel ‘van wie is welk werk’ dan dat het aanstoot geeft. Wat niet wegneemt dat het zoekspel geen onverwacht inspirerende bezigheid blijkt te zijn, aangezien de door de drie kunstenaars uitgekozen videowerken hun verschillende werkwijzen inzichtelijk maken. Van Doorn, die zich het werk van de anderen het meest rigoureus toe-eigende, koos bijvoorbeeld een videofragment over Robert Rauschenberg’s Erased De Kooning Drawing (1953), terwijl De Jongh minimalistische beelden van plastic bekertjes en scherven toonde. Poetisch, rustig, met veel ruimte voor het autonome werk.

Dat de verschillende werkwijzen uitdagen tot het verleggen van grenzen en het maken van nieuw werk blijkt uit de manier waarop de tentoonstellingen tot stand kwamen. Van Doorn’s verfsponzen, eerder door hemzelf in een vitrine tentoongesteld, werden op verzoek van De Jongh gefotografeerd en monsterlijk uitvergroot aan de muur gehangen, als een expressionistisch drieluik. Andeweg werd door Van Doorn verzocht om een eindexamenwerk te tonen dat hij liever in de krochten van zijn atelier verborgen had gehouden, en De Jongh droeg hem op meer sculpturen te produceren. Hoewel dit alles in mijn ogen slechts zwakjes refereert aan thema’s als authenticiteit en autonomie van de kunstenaar, laat het des te beter zien wat door artistieke samenwerking tot stand kan komen.

Dit tweede deel van het drieluik getuigt vooral van een vruchtbare samenwerking, wederzijds respect voor de autonomie van de andere kunstenaars, en van de onmisbaarheid van een grote boze curator die de boel eens flink door elkaar schudt.

THE FAKE, THE FICTION & THE COMMON
BONNO VAN DOORN | RALPH DE JONGH | JULIAAN ANDEWEG
Nieuwe Vide, Haarlem
25-05-2013 – 10-08-2013
2nd Act: 22 juni t/m 14 juli
Je bent niet hopeloos
Arranged by Ralph de Jongh