metropolis m

Te weinig instellingen durven het aan: een tentoonstelling maken met alle kunst die er op dit moment toe doet. En dat ook zo verkondigen: This Is It! Le Consortium doet een poging met L’Almanach 14.

Zestien zalen, zestien kunstenaars. Le Consortium pakt het dit keer groots aan, met een enkele tentoonstelling door het hele gebouw. L’Almanach 14 kent verder geen thema of rode draad; elke kunstenaar heeft een eigen ruimte ter beschikking en de verschillende werken gaan geen directe relatie aan met elkaar.

Indirect zijn er natuurlijk wel overkoepelende thema’s en onderwerpen te ontdekken. Zo heeft Kelley Walker voor de enorme installatie Untitled (KW- 416) bestaande beelden gebruikt van advertenties uit de jaren 1960 voor de Volkswagen Kever. De advertenties zijn echter zo bewerkt dat er nieuwe driedimensionale vormen zijn ontstaan. Voor de video Raspberry Poser heeft Jordan Wolfson ook gebruik gemaakt van bestaand beeld en geluid. Deze heeft hij zo samengevoegd en vervormd dat er van alles gesuggereerd wordt. Maar of deze film over de nare gevolgen van onveilige seks en AIDS gaat, of een andere moraal heeft, wordt niet duidelijk.

Ook iets minder rechtstreeks wordt er volop geleend van en gerefereerd aan de bestaande beeldcultuur. Zo doen de tekeningen van Emily Sundblad door hun impressionistische inslag denken aan het oeuvre van Edgar Degas en leggen de schilderijen van John McAllister een link met het werk van Henri Matisse door hun kleurgebruik en verfbehandeling.

Een ander terugkerend element in de tentoonstelling is het ambacht. Het textielwerk van Sheila Hicks neemt daarbij een prominente plek in. Voor een tentoonstelling, die zich profileert als een momentopname van de kunst van nu, is het echter opvallend dat er werk uit verschillende perioden van Hicks’ carrière te zien is. De zaal kan zelfs een mini-overzichtstentoonstelling genoemd worden met werk uit de jaren 1960 tot nu, variërend van een tapijt tot een installatie van bolletjes textiel, speciaal gemaakt voor Le Consortium.

Symboliek is ook een van de opvallende thema’s; Antoine Espinasseau wil de impliciete verwijzingen die architectuur oproept verbeelden: zijn polystyrenen ponton moet bijvoorbeeld doen denken aan romantische vakantiemomenten aan het water. De fotoserie Arrangements van Collier Schorr wil de ‘ontworteling’ van de Tweede Wereldoorlog evoqueren door middel van composities van ‘ontwortelde’ bloemen die in het Zuid-Duitse landschap zijn geplaatst.

De vraag die opkomt bij het zien van deze werken is uiteraard: wat zeggen ze over onze tijd? Le Consortium geeft er geen antwoord op. De werken zelf spreken zich er ook niet over uit.

Wat opvalt, is dat in L’Almanach 14 alles rozengeur en maneschijn lijkt te zijn in onze hedendaagse samenleving. De keuze aan kunstenaars doet daarom beperkt aan; er kan een heel ander beeld van de kunst van deze tijd worden geschetst met het werk van andere kunstenaars. Een beeld dat meer maatschappelijke betrokkenheid laat zien, of een verlangen naar een andere wereld.

De kunstpraktijk van nu wordt daarbij in Le Consortium ook nog eens gedomineerd door de westerse blanke man en vrouw. Waar is de invloed van de globalisering? Wordt er geen kunst gemaakt in Azië of Afrika? De tentoonstelling toont maar een heel bescheiden deel van wat de kunstwereld vandaag de dag voortbrengt.

In L’Almanach 14 ligt er dan ook duidelijk een accent op de formeel modernistische trekjes die de kunst sinds enkele jaren in Europa en Noord-Amerika vertoont, waarbij ambachtelijkheid, materiaal, en de zoektocht naar de formele aspecten van een kunstwerk weer belangrijk zijn. Helaas worden de inhoudelijk modernistische aspecten van de hedendaagse kunst – hernieuwde oprechtheid, engagement, utopie-denken – daarbij even voor het gemak vergeten. Terwijl daar nu juist de echt interessante dingen gebeuren.

L’Almanach 14
Le Consortium, Dijon
22 februari – 1 juni 2014

Homepage Alex Hubbard