metropolis m

Op 17 mei opende in de Hazenstraat te Amsterdam een nieuwe tentoonstellingsruimte, Le Plafond, een projectruimte van galeriehouders Diana Stigter, David van Doesburg en Martin van Zomeren, die vlak om de hoek hun eigen galerie hebben. Ze willen er tentoonstellingen gaan maken met een jonge, minder bekende kunstenaar en een bekende kunstenaar.

Martin van Zomeren: ‘We putten niet uit ons eigen programma. Het is een manier om kunstenaars te tonen die we zelf niet kunnen (of willen) tonen in ons eigen tentoonstellingsprogramma. We zien het als een zelfstandige ruimte. En helemaal los van onze galerieën.’ Als eerste werd Bob Eikelboom uitgenodigd om tentoon te stellen en kreeg de kans zijn mede-exposant uit te kiezen. Hij koos voor Martin Kippenberger.

Van Martin Kippenberger worden er twee edities getoond. Één bestaat uit een aanmaningsbrief van een drukkerij waar overheen is geschreven, getekend en gestempeld. Hiervan maakte Kippenberger vervolgens een poster voor de tentoonstelling in Galerie Christian Nagel in 1990. De poster is ook een editie, die individueel tentoongesteld kan worden. Het andere werk van Kippenberger is een optelsom van een poster van één van zijn tentoonstellingen en daaroverheen de krabbels van James Lee Byars.

Eikelboom toont drie magneetwerken. Een groot drieluik en een klein omgebogen verchroomd werk hangen in de eerste ruimte, een enkel paneel met boomachtige magneten erop hangt alleen in de achterste ruimte. Het drieluik is beplakt met magneten in de verscheidende vormen: een Grieks patroon Versace-style, een tros druiven, bloemachtige vormen, lange gekleurde strepen en een patroon van witte lijnen dat aan de vorm van de simpele witte slip uit Kippenbergers recent geveilde zelfportret doet denken. Het werk in de achterste ruimte gebruikt een element uit het werk van Tom Wesselman, de boomachtige vorm links boven is namelijk een stuk schaamhaar.

Eikelbooms keuze zich te meten aan Kippenberger mag gewaagd genoemd worden. Maar vermoedelijk herkent hij in de beroemde Duitse provocateur de experimenteerdrift die hij er ook zelf op nahoudt. Eikelboom onderzoekt in zijn werk de belangrijkste kenmerken van schilderkunst: het platte vlak, het weergeven van licht, het moment waarop het kunstwerk af is en wie kunstenaar is. Dat pakt hij soms vrij radicaal aan. Ook in het bij Le Plafond getoonde werk stelt hij kritische vragen over de schilderkunst. Meer bepaald richt hij zich op de vraag wanneer een werk af en wie als maker beschouwd kan worden. De kunstenaar, de galeriehouder en de eigenaar van de nieuwste werken is het toegestaan de werken te veranderen door de magneten naar believen te verschuiven en zo de compositie te veranderen. Alleen de monochrome basis, die Eikelboom als startpunt voor deze nieuwe werken gebruikte, is een gegeven.

Om als jonge kunstenaar jezelf met Martin Kippenberger te vergelijken is gevaarlijk. De werken van Kippenberger staan nu eenmaal op een ander niveau in de kunstgeschiedenis dan de pop-achtige, kleurrijke werken van de jonge Eikelboom. Maar toch komt Eikelboom niet zo slecht uit de bus. Al ligt dat misschien ook wel aan de kwaliteit van de beschikbare Kippenbergers die Le Plafond via via wist te strikken bij een Duitse verzamelaar.

Martin Kippenberger & Bob Eikelboom
Le Plafond, Amsterdam
17.05 t/m 28.06
Geopend: Do: 13:00 – 18:00u en Za: 13:00 – 18:00u
Hazenstraat 28, Amsterdam