metropolis m

Tom Claassen
Tom Claassen


Zelfs in een tijd waarin alles een probleem is hoeft niet alles altijd een probleem te zijn, bewijst de tentoonstelling Natuurkracht.

Ook de natuur is tegenwoordig data. In de krant lees ik dat het goed met haar gaat. ‘Ze stabiliseert.’ Wat betekent dat de patiënt iets minder snel achteruitgaat. Het Centraal Bureau voor de Statistiek (CBS) stelt het vast aan de hand van gegevens van ruim 1800 planten- en dierensoorten, verzameld door vrijwilligers, en is blij. Het is een ‘betrouwbare meting volgens een nieuwe methodiek’. Natuurclub IVN moppert intussen dat er iets minder soorten uitsterven, maar ze sterven nog steeds uit: hoezo stabiel?

Ik moet aan het bericht denken als ik Natuurkracht in het Coda Museum bezoek. In Apeldoorn zijn geen data, er is geen CBS of mopperende IVN. Natuurkracht brengt wat heet ‘een selectie werken die de natuur als uitgangspunt of thema heeft’, waarvan de ‘poëtische, esthetische en metaforische aspecten’ aan de orde zijn.

Het is een lofzang op de natuur. Er valt geen wanklank te horen.

Wat mij als ecologische voetafdruk bewuste, het vliegtuig zoveel mogelijk mijdende kritische kunstkijker toch wat naïef overkomt, in een tijd van meteorologische rampspoed, discussies over het zogeheten antropoceen en de onherroepelijke menselijke invloed op de natuur.

Lezen kunstenaars dan geen kranten?

Die natuur mag dan wel de hele tijd zielig doen in het NOS Journaal, we weten allemaal wie straks, over een stuk of wat eeuwen, aan het langste eind trekt als het er echt op aankomt

Ongetwijfeld, weten we van andere tentoonstellingen van niet al te lang geleden, zoals het wel degelijk eco-kritische Ja Natuurlijk. In Apeldoorn is alleen gekozen voor andere accenten, een meer romantische inborst. Zie de tentoonstelling als een zondagse wandeling op de Hoge Veluwe. We zijn tenslotte in Apeldoorn.

De bomen in de kunst in Coda kleuren prachtig. Ik geniet van het diepste groen dat ik van mijn leven gezien heb, van oneindige ongerepte bossen, de ene na de andere idylle.

Het geeft het geheel een gedateerde uitstraling. De kunst in Apeldoorn mag in meerderheid uit de afgelopen tien jaar stammen, ze oogt ouder, uit de tijd dat er op de Veluwe nog geen Schotse hooglander te bekennen was en een bos nog gewoon een bos was en geen recreatieve groenvoorziening vol gemarkeerde rode, blauwe, groene en gele wandelingen.

De natuur in Natuurkracht is een door iedereen aangenomen vaststaande premisse (misschien niet het Hof van Eden, dan toch nabije familie daarvan), en zeker geen semi-natuurlijk semi-cultureel twijfelgeval dat gebukt gaat onder menselijk onvermogen. Ook al, het moet gezegd, laten sommige kunstenaars haar op z’n antropoceens ontspruiten aan het menselijk lichaam, cq de menselijke geest, in Apeldoorn doen we (publiek en kunstenaars) even alsof we allemaal heel precies weten waar het om gaat als daar staat: ‘natuurkracht’: iets oers, iets dieps, iets erg van binnens.

Ik ook, geen misverstand. Ik laat me graag meevoeren, zeker tijdens zondagse wandelingen, langs een spektakelstuk van Heringa/Van Kalsbeek, een schattig hondje van Tom Claassen, magische panorama’s van Misha de Ridder en de prachtige tropische aanplant in de foto’s van Cuny Janssen.

Zelfs in een tijd waarin alles een probleem is hoeft niet alles altijd een probleem te zijn, vindt Apeldoorn, en ik ook. We knijpen een oogje dicht, of richten de blik voor even naar links in plaats van naar rechts.

Bovendien, laten we wel zijn, die natuur mag dan wel de hele tijd zielig doen in het NOS Journaal, we weten allemaal wie straks, over een stuk of wat eeuwen, aan het langste eind trekt als het er echt op aankomt.

Natuurkracht
Coda Apeldoorn
t/m 7 september

Domeniek Ruyters

is hoofdredacteur van Metropolis M

Recente artikelen