metropolis m

Tijdje niet van gehoord: Erik Wesselo. In de jaren negentig maakte hij naam met een film waarin hij achterstevoren een paard berijdt. Van zijn andere kunst uit die tijd herinner ik me niet veel meer. Het paard heeft alle andere beelden uit mijn geheugen verdrongen.

Het maken van een hedendaagse klassieker heeft z’n schaduwkant.

In Club Solo inBreda (op de oude locatie van Lokaal 01) laat Wesselo zien dat hij na zijn beroemde filmloop veel is gaan fotograferen. Op de begane grond worden de foto’s gepresenteerd, naast enkele video’s van ouder werk. Het beeld dat wordt uitgedragen is er een van verstilling, veel donkere landschappen, met opflitsende details, veelal doeken of objecten die tussen bomen zijn gehangen. In magische sfeer gefotografeerd.

In een hoek hangt een indrukwekkend portret van een zwarte man in een vuilzilveren ‘parka’ in een verlaten landschap, als was hij een zwarte astronaut. Op een bepaalde manier kun je er de loner Wesselo in zien.

Het zijn mooie foto’s, maar ze missen de impact van de twee video’s die naast elkaar worden gepresenteerd. In de rechtse is een Indiase vrouw bezig een Mandala te tekenen op de grond. In de andere laden twee mannen dozen in een truck. Zonder eind.

Handelingen in het werk van Wesselo kennen geen ontwikkeling, geen verloop, geen resultaat. Ze tekenen de tijd, maar heffen haar ook op in iets dat maar voortduurt, als een kaal zijn.

Wesselo is altijd al een beetje Zen geweest.

Op de bovenetage van Club Solo, wordt het belangrijkste werk van de tentoonstelling getoond, een vrij nieuw werk, geschoten in een savanne. Eerst zie je niks, een leeg landschap, dan duiken twintig aanstormende ruiters op die rakelings links en rechts langs de op de grond liggende cameraman denderen, waarna het beeld bliksemsnel 180 graden draait en je de paarden ziet vertrekken, de horizon tegemoet. Het bijpassende geluid verspringt mee, met dopplereffect. Het biedt de suggestie alsof je als toeschouwer naast Wesselo op de grond ligt.

Het filmisch gepresenteerde werk brengt het oeuvre terug naar waar het ooit begonnen is. Het leven als een loop.

Er schuilt een zekere ironie in Wesselo’s kunst – of is het wanhoop. Steeds probeert hij aan de tijd te ontsnappen, met een groots gebaar, zeg maar een stunt. Als was het om ergens doorheen te breken, ergens tot door te dringen, iets te voelen, een punt te zetten.

Maar wat is een stunt die in herhaling valt?

PS Club Solo laat wisselend het Van Abbemuseum en het M HKA reageren op de presentatie. Het museum vertoont in een parallelle ruimte een werk uit eigen collectie. Dit keer laat M HKA een werk van Yang Fudong zien. Een fotocollage van figuren in het groen, als knipoog naar de van menselijke invloed doortrokken landschapsfoto’s van Wesselo.

Erik Wesselo
Club Solo, Breda
22.2 t/m 22.3.2015