Nu even niet
De Bonte avonturen van de Cabbit en de Folf, luidt de ambigue titel van Charlotte Lybeers tentoonstelling in de Rotterdamse Kunsthal. Verwacht geen presentatie van kinderboekillustraties, maar een fotoserie over een wereld waar vrijwel niemand weet van heeft.
De Belgische documentair fotografe Charlotte Lybeer (1981) is geïntrigeerd door de reactie van mensen op de almaar kunstmatiger wordende wereld die zij voorgeschoteld krijgen. Tijdelijk ontsnappen lijkt voor sommigen de enige uitweg. Zo fotografeerde zij in 2003 in een resort in Florida rijke bejaarden die collectief hopen te ontsnappen aan de dood, en toonde zij in 2009 in de Brakke Grond in Amsterdam een reeks foto’s over het fenomeen LARP (Live Action Role-Playing) in België en Nederland: een rollenspel waarbij deelnemers een karakter kiezen en die naspelen in een fictieve setting om zo het dagelijks leven even te kunnen vergeten.
De Bonte avonturen van de Cabbit en de Folf in de Kunsthal omvat ruim veertig foto’s van individuen die de realiteit trachten de ontsnappen in hun fursuits en zentaisuits: respectievelijk pakken van pluizige knuffelstoffen en van doorzichtig lycra. Lybeer fotografeerde de escapisten in hun eigen, hoogst persoonlijke omgeving. Grote, krachtige Lambda-prints tonen mensen vermomd als levensgrote konijnen, katten en vossen, maar ook als wonderlijke kruisingen zoals het katachtige konijn cabbit en de folf, een wolf met trekjes van een vos. Ze zitten of staan en kijken tegen een achtergrond van versleten banken, vergeelde lamellen, uitgedroogde kamerplanten en hier en daar een Optimus Prime-poster statisch in de camera.
De meeste pakken ontlenen hun bestaan aan stripverhalen, manga, anime, games, teken- en sciencefictionfilms. Enkele uitzonderingen daargelaten, omhullen veelal mannen zich met de dikke, aaibare lappen stof. Spreken doen zij niet en om hun zelfgecreëerde wereld zo echt mogelijk te laten zijn, kleden zij zich buiten het zicht om. Being furry is een zwijgzame en serieuze levensstijl. Zelfverzekerd troont het levensgrote konijn Usagi (2011) op een minikrukje met een winterpeen in zijn rechterhand.
Terwijl de fursuits met hun speelse kleuren, grote koppen en doffe kraalogen nog wel enigszins aandoenlijk zijn, ogen de zentaisuits minder aangenaam. ‘Afschúwelijk’ zelfs, volgens een hevig verontwaardigde bezoekster. Als een tweede huid zijn de lycrapakken van top tot teen over de mensenlichamen getrokken; ieder persoonlijk en eventueel herkenbaar stukje lichaam bedekkend. Jes (2014) toont een close-up van een persoon in een wit zentaipak met een platte borst, getooid met een blonde pruik met strakke boblijn en pony. Een man, of toch een vrouw? Op het moment van de foto waarschijnlijk heel even geen van beiden.
Lybeer zet de fur- en zentaisuitdragers niet weg als outsiders, maar toont op een heldere manier een wereld die parallel loopt aan de onze. Een wereld die misschien helemaal niet zo gek is als het in de eerste instantie lijkt. De pakken lijken op veilige mini haventjes, op micrococons à la Lieven de Cauters capsulaire beschaving. Een ideale uitweg voor je nu-even-niet-moment. Geen geestdodende verplichtingen, ophopend werk of dwingende sociale media. Best aantrekkelijk.
Lindy Kuit is stagiaire bij Metropolis M
De bonte avonturen van de Cabbit en de Folf
Kunsthal, Rotterdam
28 februari t/m 7 juni 2015
Lindy Kuit
is kunst- en architectuurhistoricus
