metropolis m

Wanneer je naar de site van Tsjechische grootheid Krištof Kintera surft, kom je op de boodschap ‘What is going on here?’ alvorens gelanceerd te worden in een wereld van drukke, eclectische beeldhouwwerken en installaties. Zo dichtbevolkt voelt het ook wanneer je in zijn universum stapt in de Kunsthal te Rotterdam, die hij met verve heeft overgenomen.

Met enorme fluorgele wanden begrenst Kintera de hal met een zaal in een zaal en stuurt hij je in een smal gangetje rondom naar de – verstopte – ingang. Onderweg kom je kleine mannetjes tegen tussen de muren, waarvan er één met zijn hoofd tegen de muur bonkt. Eenmaal binnen moeten je ogen wennen aan het veranderlijke licht en manoeuvreer je je tussen meer dan veertig sculpturen door. Sommige zijn subtiel en gemakkelijk over het hoofd te zien, anderen gebruiken schreeuwerige kleuren en een wirwar aan materialen om je aandacht te trekken.

Kintera heeft een duidelijke tweeledigheid in zijn werk. Enerzijds gaat hij maatschappijkritisch – en behoorlijk cynisch – te werk, anderzijds komt hij speels over, met plezier in zijn materiaalgebruik. Zo kunnen we in I See I See (2009) een klein popje, gemaakt uit een opgezette raaf, ontwaren hoog op de muren van de afsluiting. Hij oogt aandoenlijk, maar schreeuwt ons met krasse stem toe hoe we moeten leven. ‘Just Do It!’ commandeert hij ons, of ook: ‘Let’s make things better!’ De grote hal zit vol met Kintera’s subtiele maar kritische spelletjes, waarin zijn boodschap – dat we het alledaagse leven moeten herbekijken, zoals ons consumptiegedrag – tot leven komt in poëtische sculpturen. De readymades laten zien hoe Kintera de wereld percipieert. Zo plaatst hij in de tuin voor de Kunsthal een aantal dranghekken, maar dan omgebogen in de vorm van herten, getiteld Paradise Now (2009).

Een simpele ingreep typeert Kintera: hij gebruikt een vervaarlijk flikkerende stekker als referentie naar de Big Bang, plaatst twee schoenen op een bal van asfalt en noemt het Private Planet (2011) of geeft een bureaustoel twee vleugels met als ironische titel Throne (2011). Maar ook wanneer hij abstracter materiaal gebruikt toont Kintera ons de poëzie van het leven, vaak ook het persoonlijke. Met niets meer dan de kunststof polyurethaan – wat erg op olie lijkt – maakt hij in All My Bad Thoughts (2009) een zwerversfiguur, bezweken onder kwade gedachten én de vernietigende brandstof. Zo is er aandacht voor de psychologie van de mens alsook de politieke problemen die hem bezig houden.

De materialen van Kintera zijn veelzeggend – een opgezette vos die stikt in vrolijke kerstballen is nu eenmaal bevreemdend – maar dat is niet alles. Schijnbaar nonchalant voegt hij met zijn titels nieuwe betekenissen toe aan alledaagse voorwerpen en geeft hen een filosofische lading. Opgestapelde kratjes met boeken refereren plots aan veel meer wanneer ze The End of Words (2010-15) genoemd worden, net als dat een gigantisch sculptuur uit honderden (kerst)ballen genaamd Demon of Growth II (2013-14) een verwijzing wordt naar de consumptiemaatschappij.

Deze speelse esthetiek met een rauw kantje maakt Kintera’s werk eigenzinnig, en zeker de moeite waard.

Krištof Kintera
‘Your Light is My Life’
Kunsthal Rotterdam
28.2 t/m 7.6.2015

Krištof Kintera is ook tot 27 juni te zien bij Galerie Ron Mandos
http://www.ronmandos.nl/