metropolis m

Bervoets’ leerling Nick Andrews voorziet de Pelgrimstraat van een diptiek. Aan de ene kant loopt een man langs de Schelde weg; we zien zijn rug. Aan de andere kant, boven jenevercafé De Vagant zien we het gezicht van de man. Ook in deze schilderijen is de hoofdrol weggelegd voor de Schelde en haar prachtige kleuren in het zonlicht.

Boven boekenwinkel Demian siert Andrews’ levensgezel Nadia Naveau de gevel met een bronzen fries. Silverscreen is vooral een sluier: een geblinddoekte kat, gordijntjes en doeken lijken te zinspelen op de barokke beeldtaal, maar stellen ook vragen bij de moeilijke toegankelijkheid van hedendaagse kunst.

Dennis Tyfus onderscheidt zich met een grafsteen op de gevel van Ercola in de Wolstraat. Achterin dat gebouw werkt hij, aan de straatkant is zijn woonhuis. In een bijhorend boek is in testamentvorm te lezen hoe hij wil dat De Vogeltjesdans op zijn begrafenis afgespeeld wordt. De single van het nummer is in het boek bijgevoegd.

De jongste kunstenaar van de elf levert het interessantste staaltje techniek: Denie Put beschilderde de ingang van de Academie vanuit een hoogwerker, zonder voorschets of ontwerptekening. Zijn lijnen en bewegingen reiken even ver als deze machine hem toeliet, met als resultaat een kleurrijk spel van vormen en lijnen, trouw aan Puts stijl.

Opvallend is dat alle andere kunstenaars een – soms groot, soms klein – deel van de gevel afbakenen en binnen dit zelfgekozen kader werken. Put neemt de gevel echter zoals hij komt: hij beschildert de hele muur, van boven tot onder en van links tot rechts. Nochtans werd hij tijdens het werk aan deze gevel geconfronteerd met ernstige hoogtevrees, die hem danig beïnvloedde, en waarnaar de titel ‘Zijne Bevreesde Hoogheid’ verwijst.

Even verderop plaatst Lieven Segers zelf een Franse zin op de witte gevel van de universiteit: ‘chaque matin elle a tout oublié’. Een universiteit is een plaats waar kennis gekweekt wordt, maar hoeveel van deze kennis slaan we over of gaat verloren in het geroezemoes van alledag? Het thema van dit werk is specifiek gericht op de locatie. Anderzijds kan de zin volgens de kunstenaar ook verwijzen naar de ochtend na een one-night stand of een echtelijke ruzie.

Guy Rombouts plaatst als enige zijn werk niet op een gevel, maar op de luifel van het Theaterplein. Wie niet omhoog kijkt, ziet het werk toch, dankzij de reflectie op de vloer. Rombouts creërde een eigen alfabet, bestaande uit gekleurde vormen en volgens dewelke dit werk te lezen is als ‘mehr Licht’, de laatste woorden van Goethe. Prachtig is met name hoe het zonlicht het werk geleidt: wanneer de zon schijnt, zijn de kleuren transparant en lumineus. Bij slecht weer zijn de kleuren er nog steeds, maar lijkt het licht uit te gaan.

Luc Tuymans is de enige die niet een origineel kunstwerk maakte, maar een eerder werk reproduceerde. Hij doet dit op de gevel van De Burgerij, het hamburgerrestaurant op de Leopoldplaats. Het schilderij stelt een babyhoofd voor, zoals Tuymans het vond in een medische publicatie. Het kind lijkt ernstig ziek en is dan ook op zijn plaats vlak naast het Sint-Elisabeth ziekenhuis.

11 kunstenaars tegen de muur heeft als doel het artistieke talent dat Antwerpen te bieden heeft, in de verf te zetten. Dat lukt prima met deze combinatie van gevestigde waarden en jonge, iets minder bekende kunstenaars. De openbare ruimte is bovendien ideaal om dit talent bij het publiek te brengen: ofwel biedt de tentoonstelling een heerlijke stadswandeling doorheen het centrum, ofwel ontmoet u een individueel werk toevallig op uw route, en dringt kunst niet alleen de openbare ruimte maar ook het dagelijks leven binnen.

De muurschilderingen zijn een komend jaar te zien. Voor de hele route en meer informatie, zie hier