metropolis m

1 Remuza & Romulusa

Bestaan mythen? Wat gebeurt er met de mythen die niet zijn opgeschreven, maar toch blijven nazinderen? Ik vraag me soms af waar de drempel ligt tussen verhaal en geschiedenis. Ziet de geschiedenis er op een bepaalde manier uit? Het moet ergens naar ruiken, of misschien heeft het de smaak van bedrog. Één ding staat vast: wat is beleefd, heeft bestaan. Wat ooit gedroomd is, bestaat voor altijd, als fladderende potentiële kosmos. Remuza en Romulusa zijn eeuwige wezens, die hun onbestaanbaarheid ontvouwen voor de ogen van diegenen die hun ogen ervoor openen.

2 PINK

Een vorig leven als geen ander, een ondersteboven virtuele realiteit. De vervaagde overblijfselen van wat nu zo ver weg is dat het aanvoelt als een ketaminetrip. Het komt geleidelijk terug, als een liedje dat door je gedachten zweeft, zwaartekrachtloos. Zacht als een veertje, kalmerend als een moeder. Ingetogen als woede. Je belichaming is je gevangenis. Het lijden geïncarneerd. Je woede inslikken, je overdaad verbergen, schoonheid en stilte. Arme mannen met hun tweedimensionale zicht, niet in staat om je ware aard te vatten. In de ondergaande zon van hun misleide gevoelens, breekt jouw vijfdimensionale wezen het frame. Jij toont nu je ware kleur: Pink.

3 Down in the Abyss

Licht en duisternis, de bekende polarisatie. Zoals de rechtmatige in het licht leven, worden de verlorene in het duister gehouden. Wie beslist over de domeinen waar licht en duisternis heersen? Waarom kan het licht van de een niet de duisternis van de ander zijn? Verschoppelingen vinden hun licht in het donker, waar de schijnwerpers van de onderdrukking niet kunnen komen. Ze gaat op zoek naar een afgrond die ze thuis kan noemen. Pijn, woede, razernij en verdriet drukken haar naar beneden, ze zinkt. Dieper en dieper, tot waar het licht niet kan komen. Tot aan de rand van de afgrond, gevaarlijk flirtend met het onbekende. In de giechelende schaduwen voelt ze de warme omhelzing. In de afgrond vindt ze zichzelf. Alleen in het donker kan ze vloeibaar zijn.

4 Inferno

De echo van vuur is even levendig als de vlammen zelf. Kunnen onze herinneringen branden? Tot op de dag van vandaag herinnert ze zich de schroeiende huid, al hadden de afgelopen eeuwen, millennia zelfs, de pijn moeten verzachten. Terwijl ze graaft in de krankzinnige gangen van haar geest, herinnert ze zich nog altijd de rivieren van lava, de drijvende koperen eilanden en de helse rook die haar keel bedwelmd. Hoe kan het dat de omgeving haar lichaam nog altijd controleert? Waarom bestaan alle helse wezens zo gemakkelijk in de vlammen, terwijl zij zich erin gevangen voelt?

5 The Arena

Het begint altijd met angst. Een oerangst die haar ingewanden in een onmogelijke knoop legt. Daar staat ze, verlamd, onbeweeglijk. Een donker gat zuigt haar naar binnen, een machtige zwaartekracht die haar elke intentie blokkeert. Het woedende rumoer van de menigte weergalmt in haar geest als een psychosomatische fantasie. De angstige sensatie van het podium is voor altijd een deel van haar, een parasitaire fusie met haar DNA. Als een vorig leven dat haar achtervolgt in een onontkoombare lus, een afgebakende arena. Koortsachtig verkent ze het gebied als om een hinderlaag af te schudden. Maar haar tegenstander is alweer opgeslokt door de bodem, als een illusie. Ze heeft gewonnen, al voelt ze zich verslagen, eindeloos figurerend in haar eigen, bittere pantomime.