metropolis m

‘De serie Belgian Autumn. A confabulated History is gebaseerd op het onderzoek naar de Bende van Nijvel, een groep onbekende criminelen die in de jaren tachtig overvallen pleegde op Belgische supermarkten. De zaak is tot op heden omhuld in een wolk van mysterie en nog steeds onopgelost. De beelden zijn deels forensisch onderzoek, deels archiefmateriaal en gedeeltelijk interpretaties van onderzoeksdocumenten, getuigenverklaringen en interviews.

‘De titel is gebaseerd op de periode van de laatste golf van overvallen, de meest bloederige, in de herfst van 1985. De ondertitel A confabulated History refereert naar de manier waarop we ons gebeurtenissen herinneren. Het is een term uit de geneeskunde die gebruikt wordt in het onderzoek naar Alzheimer. Confabuleren is het opvullen van hiaten in het geheugen. Het is een metafoor voor de manier waarop onderzoekers omgaan met ontbrekende gegevens maar ook op de rol van getuigenverklaringen in een onderzoek. Hoe betrouwbaar is ons geheugen, en wat is de rol die de media speelt in de herinnering van gebeurtenissen? Het geheugen is ook een van de rode draden door mijn werk.’

‘Het werk gaat niet echt in op de complottheorieën, dat zou al een project op zich zijn. Het werk speelt inderdaad in op de falende overheid, justitie en het politieke klimaat in België. Een voorbeeld daarvan zijn verwijzingen naar verdwenen bewijsstukken, rechters die elkaar tegenwerken en dossiers die meer dan twee jaar onvertaald op een bureau te liggen verstoffen. Daarnaast is er de strijd tussen magistraten en onderzoekers van Dendermonde en Charleroi en de verwijten van manipulatie in het onderzoek. Ik wil hiermee niet aantonen dat er per se slechte wil in het spel is maar meer de onverschilligheid en het onvermogen om problemen op te lossen op een constructieve manier. Recent nog hebben de aanslagen in Brussel laten zien dat de complexiteit van het politieke bestuursapparaat roestig is.’

‘Ik zat al een tijd met het idee om iets met het verhaal van de Bende van Nijvel te doen. Het feit dat mijn vader een van de dodelijke slachtoffers was is de katalysator geweest om me in de zaak vast te bijten en er vijf jaar aan te werken, ook al zou ik het ook hebben gedaan mocht dat niet het geval zijn. Ik denk dat het een belangrijk verhaal is dat niet alleen iets verteld over de tijdsgeest van de jaren tachtig maar ook over het justitiële en politieke klimaat van België van vroeger en nu. Ik denk dat we nu met de aanslagen opnieuw geconfronteerd worden met de politieke impasse en de interne strubbelingen die elke vorm van constructieve dialoog in de weg liggen. Nu de storm wat is gaan liggen kan het stof weer neerdalen en zich verder ophopen.’