metropolis m

Als schrijver observeer je de doeners. De kunstenaars, de curatoren, de instellingen en alle anderen die bewust de kunstagenda bepalen. Je stippelt je eigen lijn uit, altijd met het voetspoor van anderen in gedachten. Soms is dat vermoeiend, en misschien wel het begin van het einde. De presentator Matthijs van Nieuwkerk stelde eens dat de dag waarop hij met een gast aan tafel zit en de gedachte ‘waarom stelt niemand míj een vraag’ bij hem zou opkomen, zijn laatste dag als interviewer zou moeten zijn. 

Zonder direct eventuele eindes te overpeinzen, is de gedachte achter deze Catalogue Imaginé meervoudig en in de eerste plaats geboren vanuit het verlangen schrijvers (onder wie drie kunstenaars) aan het woord te laten over wat zij zouden willen zien en ervaren. Welk object, museum of fenomeen zij in kaart willen brengen en annoteren, net als een kunstenaar dat zou doen in haar eigen catalogue raisonné, de klassieke kunsthistorische term voor een becommentarieerde inventaris van het eigen oeuvre. Het zijn teksten die gelezen dienen te worden als een inventaris van verlangens en verzinsels die de hoofden en harten van acht jonge mensen bevolken.

Een schrijver die zijn of haar kans op vrijheid ruikt, is niet meer te houden. Toch zit de kunstenaar Wouter Venema ze dicht op de huid. In zijn bijdrage, die tussen de teksten door meandert, verbeeldt hij zowel de texturen van de acht verhalen als zijn eigen universum. Is de kunstenaar dan toch de alfa en omega van het kunstheelal? Instemmen is optioneel. 

Alix de Massiac 

is gastredacteur van Catalogue Imaginé