metropolis m

Misschien merkten haar collega’s het al. Ze was een paar dagen geleden gestopt met zich te wassen, misschien rook ze ondertussen sterker dan gewoonlijk. Wie weet had haar blouse inmiddels vlekken onder de oksels. En zeiden haar collega’s in de coulissen tegen elkaar dat ze stinkt.

Haar werk was gewoon hetzelfde gebleven. Ze kwam naar de set, kreeg een jurk toegewezen en dronk koffie terwijl de producer uitlegde wat de bedoeling was. Om groot nieuws ging het nooit. De zender waarvoor ze werkte bekommerde zich niet om de grote dingen, nee, zij richtte zich op inzamelingsacties bij lokale boerderijen en op honden die in putten waren gevallen – en vervolgens waren gered. In het regenseizoen waren er regelmatig overstromingen; het waren de weken van haar spannendste rapportages. Rond de feestdagen presenteerde ze het nieuws als kerstvrouw, met een V van wit nepbont om haar decolleté, en waren de kijkcijfers hoger dan gewoonlijk.

Nu was het echter zomer. Nergens in de staat was regen en haar jurken waren oranje, groen of blauw. Ze mocht niet met het decor vloeken. Een keer had een stylist haar een verticaal gestreept jasje gegeven en de camera had er zoveel moeite mee gehad dat het meisje nog diezelfde dag was ontslagen. De huidige stylist, die inmiddels een vast contract had, zweerde bij uitgesproken monotinten. Ze noemde haar palet de primaire kleuren van de volwassen vrouw.

Vandaag was de jurk blauw. Haar haren waren vettig, de afdeling grime had droogshampoo en een föhn nodig gehad om er nog wat van te maken. Wanneer heb je voor het laatst je haar gewassen? Voordat ze de kans kreeg te reageren kwam de producer aangesneld. Er was een wijziging in het programma – een vijftienjarig meisje had zichzelf aan een boom geketend bij wijze van protest – en de juiste inleiding was cruciaal. Een spottende intonatie bij de presentator zou kunnen duiden op cynisme en cynisme, nee, dat heeft de hedendaagse wereld niet nodig, er is cynisme te over, onze zender doet er niet aan mee.

Toen ze zelf vijftien was ze voor het eerst een lychee gegeten. Ze wist niet dat de exotische vrucht gepeld moest worden en stopte hem zo, met schil en al, in haar mond. De textuur van de schil deed haar denken aan boomschors, ook al had ze nooit een boomschors gegeten, en wellicht was dit een gemene deler tussen haar en de jonge activiste: een toevallige intimiteit met het bomenrijk. De prikkende schil had wondjes in haar wangvlees achtergelaten. Een gepelde lychee had ze nog nooit gegeten.

Natuurlijk waren er best dingen die ze nog had willen doen. Afgelopen winter had ze nog een vrouw geïnterviewd die aan terminale kanker leed. Het was begonnen in de alvleesklier, het was inmiddels uitgezaaid, er was niets meer aan te doen. Haar zoon, een bedreven makelaar, had haar een reis naar Australië geschonken. Het was de droom van de vrouw geweest om ooit nog eens een koala vast te houden. De jetlag en de opiaten hadden haar zo draaierig gemaakt dat ze de koala bijna uit haar armen had laten vallen. Hoe beschamend zou dat zijn geweest, als ze zo ver gereisd had alleen om een koala een hersenschudding te bezorgen! Maar de ontmoeting met het droomdier ging goed, het fotomoment was geslaagd, het resultaat werd uitgebreid ontleed in het slotitem. Alles op mijn bucket list heb ik nu afgestreept, had de vrouw gezegd.

Een radslag leren, in een film spelen (al was het maar een figurantenrol), de piramides zien. Seks hebben met iemand waar ze echt van hield. Een volkstuin bezitten. Dit waren slechts enkele van de dingen die ze nog had willen doen, slechts een klein assortiment aan dromen.

Eerder die week had ze een handwapen gekocht. Het was een Smith & Wesson revolver, het welbekende 36-model. Het paste makkelijk in haar handtas. De beveiliging had het niet opgemerkt. Mensen werden niet gefouilleerd in deze studio, het nieuws dat ze brachten was niet controversieel genoeg en, bovendien, waarom zou iemand een wapen meenemen naar een televisiestudio? Als er een wapen aan te pas moest komen, was er keuze volop in het rekwisietenhok.

Die ochtend zou ze beginnen met een vooraankondiging van het activistenmeisje: een mooi lokkertje om de sensatiezucht van de kijkers te wekken. Daarna zou ze het item over Pablo introduceren, de vloekende papegaai die met zijn tirades prijzen wint bij talentenshows. Tot zover geen vuiltje aan de lucht. De stagiaires zouden dit moment gebruiken om extra koffie voor de crew te halen. Met een ludieke woordgrap zou ze vervolgens het Pablo-item afkondigen, waarna het prompt tijd werd voor een serieuzer bericht: Julietta, de oudste bewoner van het plaatselijke verzorgingshuis, is gisteren in haar slaap gestorven. De 104-jarige werd nu al erg gemist door haar medebewoners, en ter ere van haar overlijden is er een monument gebouwd in de binnentuin van het verzorgingshuis. Nabestaanden, kennissen en voormalige buren werden uitgenodigd om een schelp bij het monument te komen leggen, omdat Julietta bij leven enorm van de zee hield. Een sober slot, een korte pauze. Een reclame voor een nieuw soort stofdoek, honderd procent microvezel, heel bijzonder. Een afgevaardigde van de afdeling grime zou haar lipgloss bijwerken. Ten slotte was er dan het Grote Item, het belangrijkste nieuws van de dag, het vijftienjarige meisje aan de berkenboom. Het moment waarop de kijker het geluid harder zou zetten.

Maar zover zou ze het niet laten komen. Nee, vandaag had ze iets veel spectaculairders bedacht dan een protesterende puber. Hoe vaak krijgt de gemiddelde mens de kans om vers bloed te zien stromen, slagers en zij die een aanleg hebben voor bloedneuzen uitgezonderd? Een lekkend lijf, op gang gebracht door hoogst gewelddadige omstandigheden. Hoe vaak ziet een mens zoiets zonder te weten dat het bloed niet echt is, dat wil zeggen, zonder de wetenschap van rode sauzen of special effects?

De afgelopen nachten had ze slecht geslapen. Ze had nog nooit een trekker overgehaald. Zou ze het überhaupt kunnen? Gisteravond was ze zo misselijk van de zenuwen dat ze het even niet meer aankon. Ze haalde het wapen uit de schoenendoos op haar bureau, laadde het, en richtte het op de jadeboom die ze in haar vensterbank had. Ze had het boompje al sinds haar eindexamens en de voet van de plant was duimdik. Het kostte slechts één schot om de plant finaal doormidden te klieven. Ze had de revolver in haar handtas gestopt en was met een vreemd, nieuw zelfvertrouwen naar bed gegaan.

Honderd procent microvezel! Het zou nu niet lang meer duren. Daar had je het meisje van de afdeling grime al, met lipgloss en nog meer droogshampoo. Lach eens, zei ze. Onze ster, ze kreeg extra rouge op haar jukbeenderen gepoederd. Want je ziet zo wit.

Twintig seconden, zei de regisseur, die uitsluitend met zijn handen sprak.

Wat zou er na vandaag met haar lichaam gebeuren? Haar naam zou niet meer zijn wat het nu was, het zou een metafoor worden, alles wat menselijk aan haar was zou ze verliezen. De beelden zouden eindeloos herhaald worden op andere, prestigieuze zenders, de mensen die de posities bekleedden waarvoor zij eerder was afgewezen zouden haar lijf behandelen als Groot Nieuws. Wellicht zou na een tijdje, nadat de eerste opiniestukken waren geschreven, iemand pleiten voor de vernietiging van de beelden. Het is onethisch, het is wansmaak, we moeten onze kinderen beschermen tegen ellendige rotzooi als dit. De beelden zouden niet meer op televisie worden getoond maar evenmin vernietigd, oh nee, ze zouden bewaard worden in een afgesloten archief. Ooit, wanneer het scherpe randje eraf was, zou een promovendus in de audiovisuele media er misschien nog toegang tot krijgen. Wanneer het betreffende proefschrift verdedigd was, en het onderzoek op de radio in een aantrekkelijke context was geplaatst, zou er een film komen. Geen blockbuster, wellicht, maar iets arthouse-achtigs dat het goed zou doen in Europese bioscopen. Wie zou haar rol spelen? Een mooi meisje, ongetwijfeld. Een mooie vrouw in effen kleuren.

Een plotselinge herinnering aan haar eerste sportdag, toen ze zichzelf in één vloeiende beweging van de trampoline tot de mat achter de kast wist te bewegen, en de gymleraar zei dat ze talent had. Het was de eerste keer dat ze zich besefte dat haar lichaam tot grootste dingen in staat was.

Aan de andere kant van de stad, in een woonbuurt, houdt een vijftienjarig meisje haar plas op totdat de rest van de wereld haar geeft wat ze wil. Ze zal niet warm eten, niet slapen, en niet naar het toilet gaan zolang zij één is met de boom, haar kameraad in de strijd tegen de onmacht, met wie ze een dubbel fietsslot deelde dat als keten fungeerde. Haar verlangen is, zoals het verlangen van de meeste meisjes, een mysterie.

Onze ster, ze stopte haar hand in haar tas. Het wapen was warm van de lampen die al die tijd op de tas hadden geschenen, net buiten het bereik van de cameralens, waardoor het voelde alsof ze iets levends vasthield. Grappig, bedacht ze zich, ik heb geeneens een briefje geschreven. Ze was de afgelopen dagen zo nerveus geweest dat ze niets had voorbereid. Het maakte niet uit. Het beeld dat ze zou maken, zou voor haar spreken. Ze bracht de revolver naar haar linkerslaap, haalde de trekker over, en dacht aan niets.