metropolis m

‘De Berlin Biennale is het resultaat van twee parallelle processen: een heeft te maken met het tentoonstellingsmaken en gaat over het formuleren van een kader voor de biënnale, en een benadering van Berlijn als stad. Het tweede gaat over de tentoonstelling zelf, als resultaat van interacties met de kunstenaars. Bij het bepalen van het kader ben ik begonnen met het bekijken van de historische tijdslijn, door de achttiende- en negentiende- eeuwse architectuur te bekijken die nogal nadrukkelijk aanwezig is in Berlijn. Dat speelt met name in Mitte, waar een gespleten cultuur heerst: een die diep symbolisch is en genegen tot de negentiende-eeuwse erfenis van de Verlichting, en het actuele speelveld die het biedt voor toeristen. Ik ben met kunstenaars erover in gesprek gegaan, en ieder heeft zo zijn bijdrage geleverd aan de verfijning ervan In die zin is de voorbereiding vooral iets van een continu proces van intellectuele uitwisseling.’

‘Ik ga door met deze traditie door ermee te breken. Als gezegd ben ik vooral geïnteresseerd in het onderzoeken van de periode die eraan voorafgaat en die voert van het Berlijn van de twintigste eeuw terug in de negentiende en achttiende eeuw.’

‘Het landschap rond Haus am Waldsee typeert het landschap van de etnograaf, de kunsthistoricus, de filosoof en schrijver van de negentiende eeuw. Het is de recreatie van romantische fantasieën. Alle andere landschappen die zij vervolgens op hun pad tegenkwamen zijn mede gestuurd door dit landschap. Haus am Waldsee heeft om die reden een bijzondere relatie met de wereld, via de cultuur. Het Museum Dahlem aan de andere kant biedt een bloemlezing van op z’n minst enige decennia museologisch bewustzijn, trouwens ook een museologie van het bewustzijn, aangezien je naar objecten kijkt door de lens van verschillende generaties. Je kunt je inbeelden dat deze verschillende displays zouden irriteren in het museum van vandaag, dat een meer gestandaardiseerde manier van het tonen van culturele artefacten nastreeft. Ik denk dat dat een vergissing is. Het is niet goed om systemen die onze verbeelding weghoudt van deze kwesties van collectioneren en vertoning te neutraliseren.’

‘Ik denk dat het interessant is om een manier van denken van de kunstenaar te volgen en hem om nieuw werk te vragen. We zijn er bijna twee jaar mee bezig bij sommige werken, bij andere sprongen we middenin een proces, aangezien sommigen al een idee hadden wat ons aansprak. Er zijn verschillende manieren waarop het werk tot stand is gekomen.’

‘Ja, het is een symbiotisch proces van uitwisseling. Ik vertrouw ze meer dan mezelf. Ze nemen soms betere beslissingen dan ik (lacht). Hedendaagse kunst is niet tijdloos, zoals Caravaggio tijdloos is. Om die reden maak ik ook graag tentoonstellingen met hedendaagse kunst. Ik werk niet vanuit de verwachting dat de kunst moet overleven. Niet dat dat niet gebeurt, maar het is gewoon niet iets waar ik me mee bezighoud.’