‘Ik wil een container kopen’ Sofia Hulten
Sofia Hulten had niet zoveel met sculptuurparken, tot die keer dat ze gevraagd werd mee te doen aan Skulpturenpark Köln in 2011. Het begin van een zoektocht.
Soms zit er achter jouw werk, voordat je het presenteert als kunst, zo’n raar verhaal. Sommige van die bizarre, specifieke verhalen zal het publiek nooit te weten komen, omdat ze onderdeel zijn van je kunstpraktijk en een eigen zoektocht vormen. Kun je een voorbeeld geven van één werk en hoe het een kunstwerk werd?
‘De meeste van mijn werken hebben een vreemde geschiedenis omdat ik vaak objecten maak van gesloopt, vernield materiaal. Ik werd uitgenodigd om te exposeren in Skulpturenpark in Keulen. Ik vond sculptuurparken altijd een beetje vreemd omdat het werk er vaak nogal lomp is neergezet. Er is nauwelijks context voor het werk. Voor sommige kunstenaars werkt dat, maar ik vind het altijd maar vreemd. Eenmaal uitgenodigd wilde ik er graag aan meedoen. Ik ging nadenken over wat voor objecten er in Duitse parken staan. Iedere dag op weg naar mijn studio kwam ik langs een gele vuilcontainer, vol met graffiti.
Ik vond containers altijd interessant. Het zijn van die ruimtes waarin alles mogelijk is. We visten vroeger weleens ons meubilair uit dit soort containers. Maar in Duitse parken worden ze vooral gebruikt om takken in te verzamelen. Dus ik had dit idee en vroeg me af wat er in een container zou gebeuren als ik er één uit elkaar zou halen. Zo van, is het mogelijk om elk deel letterlijk om te draaien en het dan weer in elkaar te zetten?
Ik moest een container zien te vinden en belde verschillende bedrijven op. Ik zei: “Ik wil een container kopen.” Waarop zij zeiden: “Ze zijn niet te koop, alleen te huur. Hoelang heb je hem nodig?” Ze snapten niet goed wat ik ermee wilde in een tentoonstelling. “We krijgen hem terug, toch?” En ik zei: “Nee, ik wil hem echt hebben.” Waarop ze zeiden: “Dat kun je je niet veroorloven.” Ik: “Wat weet jij daar nou van?” Want ik had een budget gekregen, een redelijk budget. Ik heb lang moeten praten voor ik er een kreeg. Ze wilden me ook een nieuwe geven, maar ik zei, er een aanwijzend: “Nee, ik wil deze”, omdat de strepen en beschadigingen er onderdeel van waren. Uiteindelijk hebben ze hem met tegenzin aan me verkocht.
In de sculptuurwerkplaats in Berlijn haalde ik hem uit elkaar. Ik heb er een maand aan gewerkt om de zijkanten los te halen en ze omgekeerd weer aan elkaar te lassen. Het was vreemd hoe de mensen in de werkplaats, nadat ik er drie weken aan had gewerkt en bijna klaar was, me vroegen: “Wanneer begin je met werken?” Het ding heeft een erg karakteristieke vorm en je ziet niet dat er iets mee is gebeurd.’
Dat zal in het park ook wel zijn gebeurd. Mensen die zeggen: ‘Hé, het is gewoon een container!’
‘Ja, ongetwijfeld zal een deel van het publiek zo denken. De container is nu aan de binnenkant felgeel en bedekt met graffiti. De binnenkant die nu aan de buitenkant zit heeft allerlei beschadigingen, bijvoorbeeld van bouwmateriaal. Dat geeft een mooi effect.’
Hij stond in dat park in 2011. Waar staat hij nu?
‘In Kunsthaus Glarus, Zwitserland.’
Heb je een opslagplek gehuurd of heb je hem opgeslagen in een containeropslag?
‘Nee, hij staat gewoon buiten bij het Kunsthaus.’
Hij staat daar gewoon?
‘Ja. Maar ik zou hem graag permanent ergens in de stad willen installeren.’
Heb je een back-upplan, als niemand hem wil kopen of als er geen plaats meer voor is?
‘Nou, de huidige tentoonstelling duurt zo’n vier jaar, dus ik heb daar niet echt over nagedacht. Ik denk niet zo ver vooruit.’
Navid Nuur
is beeldend kunstenaar
