metropolis m

1. einde van de diversiteit

Loopt de golf van aandacht voor diversiteit en inclusie op zijn eind?

Afgelopen jaren stond het streven naar meer gelijkheid hoog op de agenda in de kunstwereld, maar het tij is aan het keren, en niet alleen door de ruk naar rechts in de politiek

Mensen aan beide zijden van het spectrum zijn moe van de aandacht. Zelfs zij die in de onderbelichte positie verkeren, geven steeds vaker aan niet vanwege voorkeursbeleid maar vanwege de kwaliteit van hun kunst gekozen te willen worden

Onder de titel 'einde van de diversiteit' presenteert Vincent van Velsen een special waarin de achtergronden van deze culturele kentering nader worden onderzocht, aan de hand van enkele gezaghebbende kunstenaars en tentoonstellingen

In het essay 'Zichtbaarheid is kwetsbaarheid' gaat Vincent van Velsen dieper in op de opkomst van abstracte kunst van Zwarte kunstenaars in grote tentoonstellingen. Uitkomen voor je huidskleur is riskant, abstracte kunst is veiliger, want minder direct en confronterend. En zij is geschikt voor een breed publiek, ook iedereen die vindt dat kunst geen maatschappelijke agenda mag dienen

Helena Julien sprak met Adrian Piper, een kunstenaar die er al jaren voor vecht haar persoon buiten de waardering voor haar werk te houden. De persoon is niet relevant voor het begrip van haar werk. Dit najaar opent een tentoonstelling van haar werk in Frankfurt

Zippora Elders gaat bespreekt in een gesprek met Ansuya Blom de verschillende manieren waarop door de jaren met identiteitskwesties in de kunst is ongegaan

In een column pleit Michael Tedja voor kunst die geen enkele concessie doet aan de politiek, maar zich nadrukkelijk laat voorstaan op haar eigen waarde en betekenis

In De Pont exposeert Amol K Patil, een Indiase kunstenaar die indruk maakte met een immersieve installatie op documenta fifteen. Refererend aan de theaterachtergrond van zijn vader, behandelt het werk op een vrij abstracte manier de positie van de arbeidersklasse van Mumbai, hun strijd en verzet tegen het kastensysteem

Lucas Odahara, die afgelopen jaar resident aan de Jan van Eyck Academie was, kiest al langere tijd voor abstractie boven figuratie, in een poging afstand te nemen van afkomst, gender en geschiedenis en na te denken over de verhouding tussen ruimte en lichaam. Isabel Ferreira de Sousa spreekt hem over zijn motieven

2. immersief of niet

In een tweede serie van artikelen bespreken we de populariteit van immersiviteit. Bijna elke tentoonstelling van tegenwoordig is immersief. De toeschouwer moet met heel het lijf in de ervaring worden meegezogen, zo lijkt de ambitie van kunstenaars en curatoren. Niettemin staat immersiviteit te boek als een domme vorm van kunst, die enkel uit is op cheap thrills en leuke selfies. Klopt dat beeld wel?

Domeniek Ruyters schrijft aan de hand van enkele recente voorbeelden en beschouwers die zich er in publicaties over hebben uitgelaten over de theoretische vooroordelen over immersiviteit en vraagt zich af of de argwaan die ertegen gekoesterd wordt wel terecht is

Andrea Wiarda bespreekt de imposante presentatie van Christop Büchel, die in Venetië een heel Palazzo veranderde in een pandjeshuis. Wat wil hij hiermee zeggen over de wereld en de kunst?

Manuela Zammit gaat aan de hand van tentoonstellingen van Tarek Atoui, Henk Schut en Julien Creuzet in op hoe steeds meer kunstenaars geluid inzetten om de toeschouwer aan zich te binden in de presentatie van hun werk

Oo in dit nummer: de oceaanzorgen van TBA21-Academy; octopussen in de kunst; en een biënnale vol dieren in Rijswijk

In onze reeks over kunst en populisme, een onderzoek naar de situatie in Engeland na twintig jaar conservatief bewind. En tot slot de vraag: hoe denken activisten over de houding van instituten ten aanzien van de genocide in Palestina?

Nu in de winkel of bestel: Metropolis M Nummer 5 -2024 Einde van de diversiteit & immersiviteit. Als je nu een jaarabonnement afsluit sturen we je dit nummer gratis toe. Mail [email protected]