metropolis m

‘Twee jaar geleden, na het bekijken van de zoveelste documentaire over de uitbuiting van dieren, de gruwelijke omstandigheden in fokkerijen en slachthuizen, besloot ik te stoppen met het eten van vlees. Dit dwong me om mijn manier van eten aan te passen en ik was aangenaam verrast door de culinaire wereld die voor me openging. Ik kreeg zin om de nieuwe gerechten die ik maakte te fotograferen en te archiveren en na een paar weken begon ik ze op een Instagramaccount te delen. Ik realiseerde me dat ik veel plezier beleefde aan het schrijven van de begeleidende teksten, en aangezien het account niet direct aan mij persoonlijk is gekoppeld voelde ik me ook veel vrijer om me frank en meer in spreektaal uit te drukken.

Ik raakte geïnteresseerd in kunstenaars die eten gebruiken in hun werk, in schrijvers en filosofen die vragen stellen over de representatie, de rituelen en het bereiden en delen ervan. Voedsel is alomtegenwoordig op sociale media en tv. Al snel besefte ik dat we via voedsel de hele geschiedenis van de mensheid kunnen analyseren, dat is een feit. Maar ik ben er voornamelijk als amateur in geïnteresseerd.

Eén van de eerste dingen die me opvielen, was dat er twee manieren zijn om vegetarische gerechten te bedenken. Ofwel je vervangt het vlees door iets wat erop lijkt in vorm en structuur: vegetarische dumplings, een groenteburger of nepkip; het aanbod van deze vleesvervangers groeit gestaag in de schappen van supermarkten. Maar er is ook een andere optie, en dit is waar het interessant wordt: je kunt ook het hele gerecht anders leren zien. Vlees wordt eerder geassocieerd met het idee van mannelijkheid en neemt in de klassieke samenstelling de meeste ruimte op het bord in. De “bijgerechten” moeten zich daarnaar voegen, bijvoorbeeld groente, rauwkost of zetmeelproducten. Bij vleesvervangers blijft het bord op diezelfde manier gerangschikt, terwijl het vegetarische dieet in feite vraagt ​​om een ​​totale de-hiërarchisering van de organisatie op het bord: zetmeelproducten, plantaardige eiwitten, peulvruchten, groenten, salades, fruit, noten of zaden, gekookt, rauw, gegrild, gekiemd of gefermenteerd. Alles kan in nieuwe en gevarieerde constellaties worden samengebracht. Zonder een haastige vergelijking te willen maken, merk ik dat er een vorm van “queering” plaatsvindt wat betreft de organisatie van het eten op je bord in het vegetarische dieet, en misschien nog meer in het veganistische dieet.

Met @vegetamere_ op Instagram ontdekte ik dat veel verschillende gemeenschappen de relatie met voedsel, toegang daartoe en het creëren van nieuwe economieën heroverwegen. Vooral in de Verenigde Staten is er een enorme zichtbaarheid zowel vrouwelijke als mannelijke chefs met diverse achtergronden die zich eindelijk bevrijden van het voorvoegsel “wereld”, in de zin van “wereldkeuken”. Voor mij is @vegetamere_ een manier om daarmee te verbinden.

Anne-Claire Schmitz [curator M HKA] volgt mijn account en nodigde me uit om dit jaar deel te nemen aan de programmering van Arts Birthday bij M HKA, “de verjaardag van de kunst” in de traditie van Robert Filliou, gevierd op 19 januari door verschillende instellingen over de hele wereld. Het idee is dat een ​​kunstenaar een grote taart ontwerpt die vervolgens aan het publiek wordt gepresenteerd. Dit jaar gebeurt alles online en ik probeerde om de verjaardagstaart anders in te vullen. Het idee van het kookprogramma kwam in me op, maar ik haat deze manier van presenteren – tenzij er een link is met Martha Roslers Semiotics of the Kitchen (1975), het enige kookprogramma waarvan ik kan genieten, of, veel recenter, de video van Carolyn Lazard, A Recipe for Disaster (2018), waarin ze een kookprogramma van Julia Child, de eerste presentator van dergelijke programma’s op de Amerikaanse tv herinterpreteert. De kunstenaar bevraagt de voorwaarden van toegankelijkheid, fysiek maar ook structureel, van dergelijke programma’s in een kunstwerk dat onlangs werd getoond in de vitrine van de Kunstverein in München.

Het was duidelijk dat ik niet als mezelf in mijn film zou verschijnen, dus deed ik alles met mijn Froer-pop [samentrekking van de woorden voor broer en zus (frère / soeur) in het Frans]. Ik heb de pop gemaakt tijdens een stage in Berlijn bij Bodo Schulte, een meester-poppenspeler die ook Bert speelde in de Duitse versie van Sesamstraat, en ontworpen met behulp van de technieken van Jim Henson en de Muppets. De Froer-pop, die eerder op @vegetamere_ te zien was, is de ster van de film voor de M HKA, waar hij/zij/hen een Goblin Cake wil presenteren.

In een tijd waarin afbeeldingen van eten technisch steeds perfecter worden en waar de recepten een eindeloze performativiteit verrichten, gaat de Goblin Cake-trend juist in de tegengestelde richting. De overtuigingen en kennis die “culinair succes” bepalen interesseren me niet, integendeel. De Goblin Cake lijkt in geen enkel opzicht op wat we kennen; de Goblin Cake heeft een andere esthetiek en ook andere ingrediënten, is milieuactivistisch, transgender, inclusief, speculatief en manifesteert zich in de meest onverwachte vormen. De Goblin Cake volgt een utopisch ideaal en blaast een frisse wind over de egotrippende dinosaurussen van de haute cuisine.’

‘Er is een nieuwe tentoonstelling in het Centre de la Gravure in La Louvière waar ik op een serie posters het recept voor uiensoep presenteer met “Soupeurs” of “Croutenards”: beide bereidingen vereisen het gebruik van geweekte croutons. Bij het ene recept worden de croutons geweekt in soep en voor het andere recept in de urine uit openbare urinoirs. Ik maak hetzelfde gebaar voor een bouillon, waarmee ik ook vragen opwerp over het gebrek aan openbare toiletten voor vrouwen.

Uiteindelijk bestaat daar het plezier met @vegetamere_ ook uit: een bepaalde vorm van opgewekte onbeschaamdheid. In die zin overlapt het wellicht met mijn werk als kunstenaar, en dat is maar goed ook.’

‘Ik ben gefascineerd door handpoppen, buikspreken, de verschillende gedaanten van de stem, iets dat ook door de centrale opening van ons gezicht gaat. Ik heb een nieuw filmproject met een pop. Niet met Froer, maar met een vormeloze entiteit die dichter bij spuug of uitwerpselen staat.’