Roé Serpac
Roé Serpac
Interview
Samen met twee andere kunstenaars nam Roé Cerpac deel aan de tentoonstelling Nameless Swirls, and Folding in Presence van Jennifer Tee. Zijn bijdrage was niet direct zichtbaar. Roé Cerpac maakt geen kunstwerken in concrete zin. Zijn werk is een dialoog. Of beter gezegd, vindt zijn voltooiing binnen een dialoog. Onzichtbaar voo randeren, bestaat zijn publiek uit diegenen met wie hij direct communiceert.
Maxine Kopsa:
Een aantal jaren gelden, toen je nog aan de kunstacademie studeerde, ben je gestopt met het maken van kunst in traditionele zin. Kun je iets uitleggen over deze beslissing? Heb je deze bewust genomen? Of werd je op eens wakker, moe van het idee dat je objectmatig werk zou moeten maken?
Een aantal jaren gelden, toen je nog aan de kunstacademie studeerde, ben je gestopt met het maken van kunst in traditionele zin. Kun je iets uitleggen over deze beslissing? Heb je deze bewust genomen? Of werd je op eens wakker, moe van het idee dat je objectmatig werk zou moeten maken?
Roé Cerpac:
‘Al mijn “materiële werk” dat ik tot dan toe had gemaakt, had een onderzoeksmatig karakter. Zoals ik altijd al verschillende media uitprobeerde, heb ik een keer besloten met het immateriële aan de gang te gaan. Het was een beslissing die ik met volle overtuiging maakte, niet alleen vanuit een bepaalde rationaliteit.’
‘Al mijn “materiële werk” dat ik tot dan toe had gemaakt, had een onderzoeksmatig karakter. Zoals ik altijd al verschillende media uitprobeerde, heb ik een keer besloten met het immateriële aan de gang te gaan. Het was een beslissing die ik met volle overtuiging maakte, niet alleen vanuit een bepaalde rationaliteit.’
Hoe zou je in het kort beschrijven wat voor werk je maakt sindsdien?
‘Ik presenteer visuele kunst als een manier van kijken. Dat kan aan elk proces in de wereld gerelateerd worden. Op een praktisch niveau betekent dit dat ik met verschillende mensen samenwerk om nieuwe visies te creëren.’
Je hebt het over samenwerkingsverbanden en dat je vaak ‘in dialoog’ treedt met een andere kunstenaar, kun je iets meer vertellen over deze dialoog?
‘Het is volledig afhankelijk van het moment, hoewel ik er natuurlijk mijn eigen lading aan geef. Maar er bestaat geen tactiek: elke keer als “de dialoog”, zoals jij het noemt, plaatsvindt zoekt deze een andere weg. Vaak verrast die weg mij ook.’
Je benadrukt dat jouw manier van werken didactisch noch therapeutisch is, maar het klinkt desondanks alsof je iemand wilt ‘helpen’ om ergens anders uit te komen, ergens waar het beter is. Klopt die indruk?
‘Ik plant zaden, dat is wat ik geef. Hierdoor wordt een zekere intensiteit binnen de samenwerking bereikt die het ons mogelijk maakt een sprong te maken. Als het dan ook nog “helpt”, ben ik erg blij.’
Dat klinkt nogal altruïstisch, vind je niet?
‘Mijn motivaties zijn precies hetzelfde als van iemand die een tekening maakt. Ik wil iets opnieuw zien, en daarin groeien’.
Je hebt ook met Jennifer Tee samengewerkt? Kun je in het kort iets over de samenwerking vertellen?
‘Ik heb zelf bij Jennifer Tee aangeklopt en vanaf dat moment zijn we vrij snel dichter bij elkaar gekomen. Zo’n beetje als atomen die elkaar treffen of een botsing in de ruimte. Er is ruimte om te komen en te gaan.’
Kun je jouw werk beschrijven in termen van effect of affect? Heeft het werk invloed op een situatie en een persoon, en hoe weten wij, het publiek dat? Is het meetbaar?
‘Het meetbare is alleen te vinden in wat de mensen samen tot stand brengen. Je ervaart zelf wat je eraan bijdraagt en krijgt ook feedback. Dit geeft een bepaalde vorm van bevrediging. Ik heb niet de behoefte om te zeggen: van hier tot hier bestaat mijn “kunstwerk”. In die zin ben ik voor de buitenwereld nogal onzichtbaar. Het publiek bestaat uit de mensen waar ik direct mee samenwerk. De mensen daarbuiten vangen alleen maar de echo’s op van wat er gebeurde. In die zin ben ik ook totaal niet bezig met auteurschap. Soms wordt er alleen vernoemd dat ik aanwezig was.’
Leg je zo’n proces dan ooit vast?
‘Nee’
In het verleden zijn er zeker binnen de conceptuele kunst verschillende kunstenaars geweest die er bewust voor kozen om de dialoog als hun werkwijze te kiezen. Ik moet daarbij denken aan Douglas Huebler, Ian Wilson en Lee Lozano. Bij hen werd de daadwerkelijke inhoud van de dialoog nooit ontsloten, maar gemarkeerd door een foto of een certificaat of een notitie van de tijd en plaats en datum van de ontmoeting. Hun ging het niet om wat er gezegd werd, het ging om de actie, de ontmoeting zelf. Hoe zie jij je werk in relatie tot deze praktijk?
‘Voor mij gaat het echt over wat er daadwerkelijk gebeurt en helemaal niet over het “markeren” of het sentiment dat er aan vast zou kunnen hangen. Zelfs als niemand anders zou weten dat de ontmoeting plaatsvond.’
Hoe lang kun je met dit werk door blijven gaan?
‘Zo lang als ik leef.’
Maxine Kopsa
