metropolis m

Er is al vaak over gediscussieerd, dus waarom niet nog een keer. Verward als we soms zijn door de overproductie van tentoonstellingen en kunstprojecten, en nog meer door de buitensporige uitbreiding van de professie ‘curating’ (op het computerscherm blijft Microsofts ijverige tovenaartje dit woord koppig rood onderlijnen, gelukkig, is er nog iemand in de wereld die twijfels heeft) bezwijken we nu en dan voor het idee dat er een ideaal model of een ideale presentatie zou bestaan.

Het stellen van vragen is goed, zonder twijfel. Maar wat als iemand een antwoord zou vinden? Voor mij zou er dan in mijn werk niets meer te verlangen zijn, niets meer om uit te proberen. Want het enige paradigma op het gebied van de presentatie van kunst waarin ik geloof, is in het idee van het ‘in wording’ zijn, een continu proces van zoeken naar een model zonder een richting en zonder een eindbestemming. Wat we aan het doen zijn valt daarom het best te omschrijven als het mede creëren van een ‘culturele situatie’ – of het nu een tentoonstelling is, of een boek, of een serie lezingen – bij wijze van doorgang naar continue beweging en articulatie. Een omstandigheid in tijd en plaats, waar de wereld die we kennen, met zijn inwoners, objecten, relaties, politiek, woorden en ideeën het pad kruist van de wereld zoals we ons die voorstellen.

Veel projecten en tentoonstellingen die ik recentelijk heb gezien bevestigen het beeld van alledag. Ik moet bekennen: het is niet zelden een saaie routineuze en inwisselbare ervaring. We kunnen er wellicht iets van opsteken over dit specifieke moment in de geschiedenis, maar zonder verbeelding en de bereidheid om zich te vergissen in dingen die we nog niet begrijpen, zullen er slechts antwoorden overblijven, en vraagt iedereen zich af wat de vraag eigenlijk was…

Een discussie over de plaats waar de cross-overs eigenlijk plaats zouden moeten vinden – in een white cube of een black box, binnen of buiten het kunstinstituut (en wat is dat tegenwoordig niet?) – is niet interessant in vergelijking met de uitdagingen van de hedendaagse kwesties, die we eigenlijk willen vatten: haar kunst, haar politiek. Mijn persoonlijke voorkeur gaat uit naar het werken op een kleinschalig platform dat gelegenheid biedt flexibel te zijn, waardering te hebben voor het werk en een zekere mate van generositeit voor de kunst, haar politieke en intellectuele context en haar betrokkenen. Bij voorkeur gelegen op enige afstand van de glamour van het tentoonstellingscircuit, kan zo’n constellatie zich zelfs veroorloven om zich incidenteel terug te trekken uit het publieke domein (al is het maar voor even), om zich op constructieve wijze te concentreren op dingen die in wording zijn.