metropolis m

Haar getalenteerde, gebroken gezin, dacht ze terwijl ze vanaf de rustbank naar haar zoon keek die twee keer achter elkaar een prachtig doelpunt scoorde, professioneel op de grond spuugde en vervolgens zijn haar corrigeerde als twee gordijntje die zich in het midden openen om het daglicht binnen te laten. ‘Shine on’, riep ze naar haar spruit, denkend: rottigheid komt er nog genoeg.

En rottigheid was er die week genoeg. De rest van de wereld was er zojuist achter gekomen dat de kunstwereld net de echte wereld was.

De jonge man, haar amour, inmiddels goed genesteld in haar bestaan, had de hele menselijke wereld al afgeschreven. De meeste tijd verkeerde hij in zijn virtuele wereld met de titel Merciless Legend met schild en zwaard. Hij sprak uit dat hij liever met haar in zijn virtuele wereld rondhing. Ze wist niet of ze daar al klaar voor was; ze had daar namelijk helemaal geen netwerk.

Ook zij had zich gestoord aan het intense kapitaal, vermeld in de hoog aangeschreven nationale krant, die de toonaangevende museumdirecteur op haar bankrekening had staan, maar het is altijd belangrijk in dit soort situaties te bedenken of zijzelf ook maar een haar beter is.

Iedere keer dat zij naar de Albert Heijn ging, had zij zich voorgenomen om geld te geven aan de goed uitziende, jonge, Keniaanse man die voor de deur de daklozenkrant verkocht. Ook had zij een keer een onhandig praatje met hem gemaakt. Waar hij vandaan kwam en hoe het met hem ging. ‘Goed’, had hij gezegd. Wat een domme vraag ook.

Schuifelend met tassen vol met boodschappen op weg naar huis moest hij denken: heb je dat nou allemaal echt nodig. Ja, dat hebben we allemaal echt nodig. Als je deelt en gelijkmatig verdeelt, wie ben ik dan, wie ben ik dan in vergelijking met jou.

Als het leven een meedogenloze strijd wordt van allen tegen allen en de overheid alleen bestaat om via de kunst van spindoctors, post-truth en vakkundig gefabriceerde leugens een selecte groep oligarchen te bevoordelen, zijn liefde en solidariteit het kind van de rekening, las zij in de recensie over de tragische Russische film. Zij kon dit zelf niet beter formuleren, vandaar dat ze een potje copy-paste toepaste.

Het meest besproken museum van het jaar had inmiddels een prestigieuze prijs gewonnen. Onder de aankondiging op Facebook postte ze Positive Vibration van Bob Marley, denkend aan de nieuwe serie op Netflix van Spike Lee waarin wordt uitgelegd wat een make-up call is. De uit het basketbal ontleende term legt een staaltje goedmakertjes (qua prijzen) in de filmwereld bloot.

Vol in het vizier gooide haar vader de pepernoten om de hoek van de deur. ‘Het is opa’, riep haar zoon vol deceptie, woede en teleurstelling, en wierp zichzelf al huilend op de bank. ‘Opa moet dat niet doen’, nog na kermend. Opa kon er niks aan doen; hij was zo snel niet meer. Opgelucht haalde ze adem, het werd ook tijd voor de waarheid. Sinterklaas bestaat niet. Maar in navolging van haar nieuwe favoriete Netflixserie bedacht ze zich. Is Barry White? Al Green? Prince Purple? En de nieuwe directeur van het Stedelijk Museum in Amsterdam George Michael? Kon toch zomaar zijn dat zij daar George zag staan, al luisterend naar de openingsspeech in het toonaangevende museum van de, in haar hoofd omgevormde naam, borgtochtcollectie en ze vergenoegde zichzelf met het idee dat ze nu het vriendinnetje van Spiderman was, met ongekende talenten en krachten die nou eenmaal niet meetbaar waren in haar kunstwereld.