metropolis m

Zoals elk jaar oogt de overzichtstentoonstelling van de nieuwe lichting kunstenaars en ontwerpers aan het KASK in Gent ambitieus en professioneel. Zowel in de lange gangen van de Bijlokesite als op de verschillende locaties in de stad is veel werk uit de vele verschillende afstudeerrichtingen te zien – niet zomaar neergeploft, maar met zorg gepresenteerd.

Al wandelend door de hallen en de gangen van de Bijlokecampus vallen de muurtekeningen op van Sam Ballet (vrije kunsten) die, zonder aan eigenheid in te boeten, ergens schipperen tussen het werk van Raymond Pettibon en Rinus van de Velde.

De centraal gecureerde tentoonstelling in de Zwarte Zaal is één van de hoogtepunten aan mijn bezoek aan de Bijlokesite. Het overstijgt de eenduidigheid van een doorsnee afstudeerpresentatie. Niet alleen versterken de werken elkaar, er ontstaan ook nieuwe verbanden. Zo aardt het intense schilderwerk van Lisa Vlaemminck probleemloos naast de ruimtelijke installatie van Emma Pollet, bestaande uit stukjes tape, hout en video en waar de witruimtes misschien nog wel het belangrijkste onderdeel vormen. Verderop leunt een scherm tegen een pilaar: Thomas Mins fascinatie voor het moment waarop tweedimensionale afbeeldingen verglijden in losstaande sculpturen.

In de KASKgalerie verenigt “Frequently Asked Questions #3” dan weer het werk van een selectie ontwerpers. De tentoonstelling legt voornamelijk werkwijzen en methodieken bloot: Joanna Reuse’s “verbindingsobjecten” knopen, haken en schakelen erop los en het onderscheid tussen hand en machine zien we in Mathilde Vandenbussche’s performatieve textielwerk. Waar Nina Swaans dode zolderobjecten reanimeert, analyseert Linda Carrara de realiteit door middel van het stilleven. Communicatie is ook niet onbelangrijk voor deze nieuwe lichting. Inne Goossens toetst grafische archetypes aan hedendaagse communicatiekanalen en Lien Van Leemput onderzoekt wat onze communicatievormen over onszelf vertellen.

Buiten de schoolmuren, in het kunstenplatform These Things Take Time, cureerden de studenten van de curatorenopleiding TEBEAC het eerste deel van “No Peformance Please” (het tweede deel volgt in BUDA te Kortrijk), een tentoonstelling met werk van het Belgische SOILcollective en die uitdrukking geeft aan de rol van performativiteit binnen de beeldende kunsten. De opstelling heeft wat weg van een decor, maar levert – wellicht bewust – veel giswerk op: wordt er überhaupt individueel werk getoond of gaat het om een collectieve scenografie?