Hello Navid, this is Max from Berlin
Navid Nuur exposeert voor het eerst in de grote galerie van Max Hetzler in Berlijn, nadat hij in 2014 via het Parijse filiaal toetrad tot de stal. Een gesprek over wat het voor een kunstenaar betekent toe te treden tot de ‘Major League’ van de galeries.
Max Hetzler is een grote galerie, van het formaat dat wij in Nederland niet kennen. Het gebeurt niet veel Nederlandse kunstenaars, zo’n stap vooruit. Hoe is het contact tot stand gekomen?
‘Vaak hebben grote galeries een schaduwlijst van kunstenaars die ze volgen, om te zien hoe ze hun praktijk uitbouwen in relatie tot museums, tot projectruimtes, et cetera. Ze houden die nieuwe generatie stiekem heel goed in de gaten tot het moment dat ze zien dat van hun lijst van twaalf kunstenaars er nog maar een of twee over zijn die verder gaan dan de rest en ook een langetermijnvisie ontwikkeld hebben. En dan op een dag word je gebeld. “Hello Navid? My name is Max Hetzler from Berlin. Let’s have a coffee together.”’
Je toont nu in Hetzlers hoofdfiliaal, de Berlijnse galerie, op een prominent moment, het Berlin Gallery Weekend. Het lijkt erop dat hij je erg graag in zijn stal wil hebben. Wat voor afspraken heb je met hem?
‘Deze man doet dit al veertig jaar. Nu en dan stuit hij op een kunstenaar die hem en zijn vrouw ontroert en uitdaagt. Dat wil hij van dichtbij meemaken. Dat is de reden waarom hij mij nu wil, echt niet vanwege het geld. Zijn galerie runnen doet hij met andere kunstenaars als Christopher Wool, Jeff Koons, Albert Oehlen, Günther Förg, et cetera. Ik kan rustig blijven groeien en mijn vrijheid houden. Het daagt me uiteraard wel enorm uit, zo’n stal van kunstenaars, ze te ontmoeten, me met ze te meten. Het zijn kunstenaars die wel een niveau hoger dan ik opereren.
Door een tentoonstelling als die van mij voor het Gallery Weekend te programmeren toont hij zijn respect voor mij, ten overstaan van al zijn verzamelaars en contacten. Dat waardeer ik zeer. Omdat ik al een tijdje in de gaten ben gehouden is het voor hem heel helder dat ik mijn vrijheid moet hebben. En na enkele gesprekken is het mij helder waarom hij mij ondersteunt. Ik ben in die zin de baas over mijn tentoonstelling, bepaal wat ik meeneem en waar ik het ophang. Ik bepaal ook of het getoonde werk heel blijft, verkocht mag worden of juist na afloop de prullenbak in moet. Maar het blijft uiteraard een commerciële galerie, Hetzler is geen culturele instelling. De grens tussen die werelden zoek ik steeds op, nu ook in Berlijn. Meestal gaat het goed.’
Je blijft tegelijkertijd trouw aan je eerste Berlijnse galerie, Plan B. Levert dat niet een hoop gedoe op? Hoe vinden zij het dat je nu ook bij Hetzler zit?
‘Mijn eerste galerie is Plan B: same age same feel, echt dat is mijn basis. Ik heb veel met ze meegemaakt en ze hebben me jaren op diverse locaties internationaal getoond…
Domeniek Ruyters
is hoofdredacteur van Metropolis M
