Wouter Venema, Poacher’s Atlas VII (Satellite Eyes), 2019, gravure in papierpulp van atlassen, kleding en verschillende soorten papier, geminteerd op zwart MDF, 40×30 cm
Het Museum van de Verbeelding #1: Helena Hoogekamp – Tijdelijke littekens
Nu de meeste musea hun deuren hebben gesloten, zullen we de bijzondere beelden voorlopig uit onze eigen verbeelding moeten halen. Wij vroegen kunstenaars en schrijvers te schrijven over een favoriet beeld uit hun eigen ‘Museum van de Verbeelding’. Vandaag schrijver Helena Hoogekamp.
Op perron vijf van Amsterdam Centraal Station zijn in de vingers van twee vijftienjarigen streepvormige deuken van twee millimeter breed en een millimeter diep ontstaan. De donkerrode deuken lopen horizontaal over het tweede vingerkootje (middelste falanx) van de wijs-, middel-, en ringvinger (Likkepot, Lange Jan en Ringeling). De tieners hebben meerdere plastic en papieren tassen aan deze drie vingers gehangen. Eén van hen drinkt ijskoffie uit een blikje. Door de hydratatie zullen de zwelling en de deuken in haar vingers eerder verdwijnen dan die van haar vriendin.
Het raster is veroorzaakt door het zitten in een rotanstoel met blote bovenbenen. De indrukken in de blote benen zijn drie millimeter diep. Door het aannemen van verschillende houdingen is het patroon niet langer zuiver. De levensduur van deze indruk is afhankelijk van het gewicht van degene die zit en de dichtheid van het vet in de bovenbenen. Heeft iemand last van hooikoorts, astma of eczeem dan wordt de afdruk soms wel een uur lang behouden en is diegene uitermate geschikt als gipsmodel.
Als ze ’s avonds haar kleren uittrekt, zitten er rode strepen op haar huid die aangeven waar haar beha en onderbroek hebben gezeten. Als zij met een rok aan op een stoel zit, staan de kreukels van de stof daarna in haar huid. Als zij een tasje op haar schoot zet, blijft de afdruk tien minuten zichtbaar. Bedpartners vragen haar of ze zichzelf snijdt.
Tip: wie gaat trouwen in een halterbruidsjurk kan eerder op de dag beter geen beha dragen.
Haar vagina voelt losser na de seks, maar binnen een paar minuten tot een uur neemt zij weer haar oorspronkelijke vorm aan. Tijdens de penetratie is haar vagina 2,5 tot 5 centimeter uitgerekt. In ontspannen toestand is de vagina gesloten.
Slaaprimpels ontstaan door wrijving tussen de huid van het gezicht en de ondergrond waarop geslapen wordt, meestal een kussen. Op de afbeelding is zichtbaar hoe de huid vervormd wordt door urenlange druk op een kant van het gezicht. Voor deze afbeelding is een transparant kussen gebruikt waardoor het mogelijk werd om een foto van onderen te maken. Na een oproep op twee sociale mediakanalen (Facebook en Instagram) op 15 mei 2019 melden zich drie mensen die hun blauwe plekken overtrekken en inkleuren met balpen (blauwe inkt). Bij de Amerikaanse Audree Kopp ontstond er een ontsteking in haar haarzakjes door het elastiekje dat zij altijd om haar pols droeg. Haarelastiekjes zijn bacteriemagneten, vooral als ze nat zijn. In eerste instantie dacht Audree dat ze door een spin was gebeten en kreeg een antibioticakuur. De zwelling nam toe en werd een abces. De bacteriën kwamen via haar huid en haarvaatjes in haar bloed terecht. Als de artsen het abces niet hadden behandeld, had Audree dood kunnen zijn.
Tip: schrijf op een papier elke negatieve gedachte die je over jezelf hebt. Dit kunnen er tien of honderd zijn. Vouw het papier op, leg het in een boek en zet het boek in de kast. Draag vervolgens altijd een elastiekje om je pols. Zodra je een negatieve gedachte in je hoofd hoort, trek je met je duim en wijsvinger (Duimelot en Likkepot) het elastiekje zo ver mogelijk van je pols af. Zeg nu hardop of in gedachten de negatieve gedachte in de ik-vorm. Bijvoorbeeld: ‘Ik ben oud.’ Laat het elastiekje los. Herhaal dit drie keer. Je onderbewuste zal op een gegeven moment de gedachte ‘Ik ben oud’ niet meer toelaten om pijn te vermijden. Zeg daarna het tegenovergestelde. Bijvoorbeeld: ‘Ik ben bruisend.’ Geef een kus op je pols. Als je huid te beurs wordt, pak dan je andere pols.
We wonden een elastiek heel strak om onze pols totdat er een blauwpaarse streep ontstond. Dat noemden we een vriendschapsarmband. We waren vrienden totdat de streep verdween.
DIT ARTIKEL IS GEPUBLICEERD IN METROPOLIS M NR 5-2019 CATALOGUE IMAGINÉ. STEUN METROPOLIS M, NEEM EEN ABONNEMENT. ALS JE NU EEN JAARABONNEMENT AFSLUIT STUREN WE JE HET NIEUWSTE NUMMER GRATIS OP. MAIL JE NAAM EN ADRES NAAR [email protected]
VOLG METROPOLIS M OP INSTAGRAM: metropolism_mag