metropolis m

‘Vaak gaat het mij in mijn werk om de dialectiek tussen twee uiterste, macht en verval, schoonheid en geweld. Inhoud en vorm zijn voor mij één geheel. Het gaat vaak zowel letterlijk als figuurlijk om opbouwen en weer afbreken. Bijvoorbeeld de recente serie Damaged Goods, een serie van grote bustes. Het zijn beelden die over macht gaan, de kracht van macht ondervragen, tanende macht tonen. Ik begon eerst met het perfect opbouwen van de buste, die ik helemaal opbouw, helemaal gaaf, om hem vervolgens weer af te breken. Ik snij stukken eruit, scheur delen weg. Tast letterlijk en figuurlijk de macht aan. De gaten heb ik gedeeltelijk opgevuld met een zelf ontwikkelde klei, die bij het bakken smelt en lava-achtig over de beelden overheen druipt, waardoor nog meer details verdwenen, de beelden nog abstracter werden.’

‘Ik ben mij heel erg bewust van de tijd waarin wij leven. Ik zie mijn taak als kunstenaar ook daarin om een spiegel te zijn van essentiële maatschappelijke ontwikkelingen. Vaak gebruik ik gebeurtenissen uit het nieuws en vertaal die dan naar beelden en installaties. Zo ontstond bv. de installatie silent landscape (2006) naar aanleiding van de overstromingen door orkaan Katrina. Voor de installatie Heaven gebruikte ik afbeeldingen van autobom-wrakken. Maar ook al maak ik gebruik van het nieuws, uiteindelijk moet het werk de pure nieuwswaarde overstijgen.’

‘Zwart was in eerste instantie vooral een keuze tegen andere kleuren en een keuze voor abstractie. Waarbij zwart nooit zwart is. Het is geen doods zwart. Het zijn eerder erg veel kleurschakeringen van donkerbruin, zilver, blauw tot diep zwart. Ik maak tegenwoordig ook beelden in andere kleuren. Waarbij de keuze voor kleur altijd een functie moet hebben. In 2011 begon ik aan mijn eerste monumentale witte beeld: splendid surrender, een beeld van een enorme op de rug liggende adelaar in een zee van vlaggen. Ik wond me op over de bezuinigingen, ging de straat op, maar voelde me artistiek verlamd. Op gegeven moment ging de knop om en maakte ik een groot monumentaal beeld, een half dode adelaar, het beeld van het einde in het geloof in de politiek. Als tegenpool gebruikte ik voor het eerst wit.’

‘Voor de expositie werk ik samen met Daria de Beauvais, curator van de Palais de Tokyo. In deze expositie worden reeds bestaande naast nieuwe, speciaal voor de expositie gemaakte beelden en installaties in een nieuwe context getoond, een totaalinstallatie, The Opaque Palace. Beelden zoals de kroonluchter Bright solitude (chandelier), de bokalen Bright solitude (trophies), de bustes uit de serie Damaged Goods worden onderdeel van een fictieve paleis. Een paleis, symbool van macht en status, maar wel een waar het verval heeft ingezet. The Opaque Palace staat voor mij symbool voor de tijd waarin wij ons bevinden. Begin van een economische crisis, die de komende jaren nog groter gaat worden. Maar nog houden we vast aan de oude tijden, tot onze reserves op zijn. Ik zie weinig vooruitgang, weinig kansen. Niet alleen in algemeen maatschappelijke zin, zeker trouwens ook in de cultuur. Ik denk dat wij op een omslagpunt zitten. De expositie bij TENT staat voor mij symbool daarvoor. Het wordt dansen op de vulkaan.’