metropolis m

Beelden Buiten in Tielt geniet een uitstekende reputatie, vooral door de blijvende herinnering aan de edities die werden samengesteld door Dirk Snauwaert (nu co-directeur van Nouveau Musée in het Franse Villeurbanne). De editie 2002 werd samengesteld door Andrea Wiarda, medewerkster van A Prior – de Brusselse Office for Artistic Production van Kurt Vanbelleghem. Zij nam het begrip ‘fractal’ als metafoor voor haar concept. Eenvoudig gezegd is een fractaal een wiskundige kronkel waarmee de computer beelden kan aanmaken die gelijken op natuurlijke structuren. Andrea Wiarda koos kunstenaars die zich artistiek laten leiden en inspireren door wetenschappelijk onderzoek en nieuwe technologische middelen.

De catalogus is een zelfstandig boek met teksten van wetenschappers, filosofen en kunstenaars. Vooral de teksten van de filosofen, die ongemeen bruisend aan de slag zijn gegaan met het thema, springen eruit. De discussies tussen de auteurs moeten erg boeiend zijn geweest: een ervaring die je als bezoeker een beetje mist als je in de besloten Tuin De Brabandere in het stadje Tielt rondzwerft. Beelden Buiten/Fractals is een ‘geheime’ tentoonstelling geworden; de kunstwerken trekken zich terug in de periferie of zelfs letterlijk in het groen. Van buitensculptuur is nog maar weinig sprake. De kunst nestelt zich eerder in de boeiende gedachtegang over sterk veranderende wereldbeelden die zijn gebaseerd op een nieuwe manier van waarnemen.

Bij de ingang van de tuin floept een groene neontekst aan met de vermelding ‘Whirling about as the intellect clears’. Het is een werk van Franco Angeloni, die vanuit Rome een giftige plant meesmokkelde en deze ergens in de Tieltse tuin een plekje gaf. Het is een wat warrig en sixties aandoend werk, dat ons naar verluidt moet doen inzien dat we bitter weinig van de natuur afweten en de onaangename gevolgen ervan op leven en dood nauwelijks onderkennen. Deborah Aschheim plaatste een bijzonder accent in twee bomen – rode en blauwe lichtslangen besluipen de bomen alsof ze de zenuwvertakkingen ervan omschrijven. Het is een mooi oplichtend werk dat naast de biologische connotaties ook een sprookjesachtig effect toevoegt aan de tuin. In deze ‘sfeer’ hoort ook het werk van Isabelle Cornaro thuis. Zij bracht in een open plekje tussen de bomen een minituin aan, samengesteld uit talrijke potten met bloemen. Erboven plaatste ze lenzen waardoor de indruk wordt gegeven dat je ergens op kunt inzoomen. Het is een feeëriek minilandschap van kleur dat, afhankelijk van de afstand van de lenzen, wordt in- of uitgezoomd tot een wazig of scherp beeld.

De bijdrage van de Japanner Minoru Sato bestaat uit convergentielenzen die de energie van de zon opvangen. Via ragfijne bedradingen wordt de zonne-energie getransporteerd naar een plekje onder een struik waardoor ‘planten’ in de schaduw toch in bloei kunnen raken… Mooi, ingenieus en vol poëzie!

Maria Blondeels interventie Wind Power Toon is een complexe installatie met licht, geluid, turbulenties, energie en radiogolven. Aan de entree krijg je een radiootje waarmee je onder normale omstandigheden wisselende toonhoogtes kunt beluisteren, beïnvloed door licht en wind. Tijdens mijn bezoek was de kracht van het nabijgelegen rockstation Studio Brussel helaas sterker dan die van licht en wind. Langs de vijverkant, vanwaar experimentele klanken opklinken van geluidsvirtuoos Jürgen Deblonde, staat een zitbank gemaakt van een doorgezaagde boomstam met dwars er doorheen het uitgefreesde woord ‘vogelvlucht’. Het is een mooi ‘rustpunt’ met zicht op het idyllische groen van de tuin waarin de kunst zich wijselijk en bijna onzichtbaar terugtrok.