metropolis m

‘Peter en ik zijn allebei van origine kunstenaar. We ruilden af en toe wat werk met bevriende kunstenaars en heel soms kocht ik wat. Toen we meer middelen tot onze beschikking kregen wilden we dat in de kunst investeren en zijn we gaan nadenken hoe dat te doen. Een residency oprichten, een prijs in het leven roepen, samenwerken met bestaande instellingen of fondsen; van alles is de revue gepasseerd. Het idee ontstond om zelf hedendaagse kunst te gaan kopen. Je ondersteunt waar hij of zij goed in is en wij bouwen langzaam iets concreets op.’

Hebben jullie een bepaalde focus binnen de collectie?

‘De ambitie is niet om onze investering ooit terug te krijgen, maar om een gezicht te geven aan de collectie. Naar mijn idee gaat veel van het werk in onze collectie over een bepaald soort illusie. Neem Kees Goudzwaard; hij schildert heel gedetailleerd en bedachtzaam composities van papier en tape. Het is een soort trompe l’oeuil. Of het werk van Lieven Hendriks, die een slap opgespannen doek minutieus heeft geïmiteerd in verf.’

‘De verzameling paste in het begin goed in ons thuis. Maar op een gegeven moment kochten we ook werk dat niet zo geschikt was voor het huis en in het depot bleef. Het doel is uiteindelijk toch ook dat zichtbaarheid te geven, waarop we een website hebben gemaakt waarop onze hele collectie te zien is. Dat was de eerste stap naar openbaarheid en die beviel ons goed. Mensen reageerden op de website, ze vonden het interessant. Maar we wilden ook een fysieke plek voor het werk. We hebben van alles overwogen: reizen met de collectie, het tonen bij verschillende Europese instellingen. Maar we wilden rust en niet de hectiek van het tijdelijk organiseren. Toen zijn we in Arnhem een locatie gaan zoeken. We hebben verschillende plekken bezocht en zijn met meerdere partijen gaan praten. Op een gegeven moment kwam de oude dansacademie in de Weverstraat in beeld. Er zat een projectontwikkelaar achteraan, dus we dachten dat het niet beschikbaar zou zijn en dat de ruimtes misschien niet ideaal zouden zijn. We zijn toch naar binnen gegaan en de ruimtes bleken ontzettend groot. Toen was het snel besloten: dit zou ons pand worden. Het staat ook nog eens midden in het centrum, dus dat is een enorm pluspunt. We zijn vervolgens met Nexit architecten aan de slag gegaan, hebben de tussenplafonds eruit gehaald, waarna er een enorme hoogte tevoorschijn kwam van wel zes meter op de begane grond en vijf meter op de eerste verdieping. De architecten hebben structuur in het gebouw aangebracht, in bepaalde delen een muur gezet en elders juist het oude gebouw zichtbaar gehouden. Het gebouw telt in totaal vier verdiepingen. In de kelder zit de oude kluis van de bank met dikke, gewapende muren. Daar zullen installaties en videopresentaties te zien zijn. Op de begane grond zullen wisselende tentoonstellingen te zien zijn.’

‘Vanuit het atrium kun je met de trap of lift naar de bovenste twee verdiepingen. Die zijn anders dan de wisseltentoonstellingen niet vrij toegankelijk; het zijn onze privévertrekken. Daar kun je tegen betaling in kleine groepen terecht om de verzameling te bekijken met een persoonlijke rondleiding door onszelf. We kiezen voor de rondleiding als vorm omdat we zelf in gesprek willen gaan met de bezoeker, mensen uitleg geven over wat het is en waarom we het hebben gekocht. Het moet geen museum worden.’

‘Op de bovenste etage zit ook ons eigen atelier. We laten mensen toe in een soort thuissituatie. Daarmee kunnen we wat extra’s bieden en de kunstpraktijk begrijpelijker maken. Daarnaast is het ook praktisch dat we hier in het gebouw zelf kunnen werken, want de collectie kost veel tijd. Nu kunnen we tussen de rondleidingen door zelf aan de slag.’

‘Berndnaut Smilde zal voor de opening in het atrium een mooie wolk laten ontstaan. We hebben hem vanaf het begin bij het verbouwingsproces betrokken en hem zonder opdracht zijn gang laten gaan. Bram Kuypers is gevraagd om te kijken naar hoe de bar eruit moet komen te zien en Alphons ter Avest buigt zich over de poort die voor het gebouw moet komen.’