metropolis m

‘Er is geen verschil. Zodra je een woord hardop in je hoofd zegt, wordt het vanzelf een beeld dat het woord versterkt. Aan dat woordbeeld valt meer spiermassa af te lezen dan aan het geschreven woord, zoals een bodybuilder zijn eigen vorm bepaalt.’

‘Voor mij is er geen verschil, soms is een stuk tekst zo sterk en maakt het zo’n sterke vorm, dat ik bij wat ik voor me zie alleen nog het materiaal hoef te vinden om het woord in te gieten. Ik denk ook dat een letter zich niet gelukkig voelt, alleen op papier, zo langs de zijlijn.’

‘Dat wisselt. Soms werkt een handleiding beter, omdat een ander die kan uitvoeren. Tekst is een collectief iets, een deel van ons allemaal. Ook als de energie de letter een andere kracht en vorm geeft, blijft het leesbaar, omdat wij goede collectieve afspraken hebben over het alfabet. Je word je hele leven gestraft als je een woord verkeerd gebruikt. Bij een handleiding weet je dat het werk zeker goed wordt uitgevoerd en ook een soort versheidsgehalte heeft. Je kunt het elke paar jaar weer net anders uitvoeren. Wat niet wegneemt dat taal constant in beweging is, over 500 jaar betekent een woord wellicht niks meer of juist iets anders.’

‘Klopt, geldt toch ook voor jou als mens, het weer, wat je eet en hoe je dat weer uitpoept, hoe je slaapt, kotst et cetera. Het is voor mij belangrijk om dit ook mee te nemen in mijn werk, soms iets heftiger dan andere keren. Het is heel gezond om kunst over het hoofd te zien terwijl je er met je neus bovenop zit, of dat een werk alleen als roddel of mythe nog maar bestaat. Hoe meer solid, hoe saaier en onmenselijker.’

‘Ik vind het prettig om elk deel van een proces soms om te zetten tot een werk. Het vinden van het hout, het opstellen van het hout, het vuurtje en de as. Elk deel heeft wel weer een ingang tot een werk. Dat ik ook soms te zien ben in of met het werk geeft het ook een wat menselijker proportie. Mensen lezen een ander mensenlichaam beter dan een houten plank, zelfs na miljoenen jaren evolutie.’

‘Ja, de foto’s die ik stuurde, de meeste zijn randzaken, ingrediënten, net voordat je gaat koken. Er zitten ook foto’s bij van de ingrediënten. En er zijn bij die gemengd gaan worden in een later stadium, maar soms heeft zo’n foto ook een eigen zeggingskracht. Ik heb ook een nieuwe site van mijn eigen site gemaakt, waar ik nu al die randzaken bewaar als notities die mensen maandelijks kunnen downloaden. Zo hebben ze eigen plek.’

‘De set die ik je had gestuurd is er maar één van wat me bezig houdt, puur een snapshot, van mijn checklist, waaronder een foto van de kraan zodat de loodgieter in Maastricht weet waar die straks aan te sluiten. Het is een foto die ik wel een tweede leven gun. Van de flamingo-waspoederdoos komen er straks 280. Je ziet ook de advertentietestjes die we maken voor de expo. Ik ben altijd betrokken bij de vormgeving van mijn solotentoonstellingen. En omdat het een museum is, en ook nog een die nog net niet een eigen nieuwe identiteit heeft, had ik de kans om samen met Janneke de vormgever voor alles advertenties te maken en de gevelreclame te doen, aangezien dat ook tekst is. De gemberbonk hangt als reminder in mijn studio, die moet mee, net als mijn thee, een mini thuis/studio ritueel om me meteen op m’n gemak te voelen.
Je ziet ook proeven van mijn nieuwe boek, die tekeningen bevat die alleen in het boek te zien zullen zijn. Er zijn ook teksten van mijn eigen zwarte inktcocktail waar de kleuren uitvloeien. Wist je dat blauw dun is en geel juist dik? Dat maakt waarom blauw boven in de vezels blijft hangen en geel naar beneden drupt. Die kaastosti die ik thuis opat, had ik zo gesneden dat je mooie losse delen had en in een keer wist ik hoe ik mijn boek moest beginnen, op de linkerpagina zie je een zwarte zigzag. Klinkt heel logisch in mijn wereld.’