metropolis m

‘Contemporary Art Daily is gestart in het najaar van 2008, vlak voordat ik klaar was met mijn studie. Ik hield destijds een persoonlijke website bij, met een sectie “notes”, met foto’s van mijn kat en links over politiek. Ik deed er ook wat plaatjes bij van tentoonstellingen die ik online gezien had. Toen ik er vanwege vakantie een tijdje mee stopte kwamen er allerlei reacties van vrienden, die vroegen wanneer ik er weer mee door zou gaan. Blijkbaar waren er mensen die het volgden en er interesse in stelden. Aanvankelijk was Contemporary Art Daily voor mij niet meer dan een middel om mij ertoe te dwingen iets meer tentoonstellingen te zien. Maar al gauw moest ik veel meer bekijken, alvorens tot een keuze te kunnen komen. De site vond vrij snel zijn weg naar het publiek, en ik vond een manier hoe ik galeries en musea ertoe kon bewegen highres beeldmateriaal beschikbaar te stellen dat normaal gesproken niet beschikbaar was voor het publiek.’

‘In het begin besliste ik alles. Maar tegenwoordig heb ik het geluk dat er een klein kantoor is met een fantastische staf en enkele vrijwilligers die allemaal betrokken zijn bij het proces. Ik doe een eerste schifting voor mijzelf, waarbij ik in feite alle “venues” uit de Contemporary Art Venues (onze agendalijst met galeries en musea) doorloop. Ik bepaal zo welke tentoonstellingen nader onderzoek vergen en laat een collega wat materiaal opvragen. Ik bekijk ook alle honderden inzendingen die we maandelijks krijgen. Er zijn een paar vergaderingen per week, waar iedereen die in het kantoor is aan deelneemt.
Onze criteria voor publicatie zijn ingewikkeld en niet exact te bepalen, maar ik zeg altijd dat er in het algemeen twee verschillende motieven zijn die we met elkaar in balans proberen te brengen: een journalistiek motief in de zin dat we de breedte van wat er in de kunst speelt hopen te laten zien; en een “curatorial” motief om de kunst waar we in geloven verder op weg te helpen. Ik ben meer bezorgd een keer een misser te maken en iets over het hoofd te zien dan om iets te laten passeren dat toch niet zo de moeite waard was.’

‘Ja, alles blijft online, tenzij er een verzoek van een kunstenaar is om iets te verwijderen. In het archief zitten nu zo’n tweeduizend tentoonstellingen, en er is niet echt een goede manier het te organiseren. Een van onze ambities voor de toekomst is om dat beter in te richten zodat de site makkelijker doorzoekbaar wordt. Op termijn willen we graag een archief dat veel meer tentoonstellingsdocumentatie omvat, niet alleen die van Contemporary Art Daily.

‘Er zijn vele redenen waarom een bepaalde persoon Contemporary Art Daily bezoekt, maar ik denk dat de redenen die jij noemt zeker van invloed zijn. Wij proberen doordachte keuzes te maken, en een gekleurde niettemin representatieve selectie uit het tentoonstellingsaanbod te brengen. En we bieden veel beeld, meer dan enige andere site.’

‘Ik kan niet op Heisers stelling ingaan omdat ik er niet meer van weet. Ik kan wel zeggen dat ik me niet als een journalist zie, maar dat Contemporary Art Daily wel een journalistiek aspect heeft. Ik ben geen expert in de kunstkritiek, maar ik hoop dat, wanneer we er in slagen tentoonstellingen die men niet kan bezoeken in beeld te brengen, de kritiek zich meer kan richten op de inhoudelijke kritiek en minder op de beschrijving. Misschien dat vroeger beide functies gekoppeld waren, maar nu kun je enerzijds mensen attenderen op wat gaande is en het anderzijds bekritiseren.’

‘Michael is slim, en ik denk dat hij is gekomen met een creatieve en interessante hypothese. Ik zou graag zien dat hij of een ander de veronderstellingen gaat onderzoeken om van de speculatie een echte analyse te maken. Ik zou hem kunnen vertellen dat maar tien procent van ons bezoek via de smartphone of tablet gaat. Galeries kunnen aangeven of ze er echt rekening mee houden. Ik betwijfel of het een houdbare stelling is, maar het is zeker goede gespreksstof.’

‘Ik weet dat dit soort dingen gebeuren en ik ben er niet zeker van of ze iets te maken hebben met ons, en of ze een duurzame ontwikkeling vertegenwoordigen of iets tijdelijks zijn. Ik denk dat tentoonstellingen nog steeds gebonden zijn aan architectuur. De projecten waar je aan refereert wijzen ook op zo’n op de mens geschaalde architectuur, zelfs als ze niet werkelijk bestaan. Er zijn voorbeelden van mensen die dit idee uitdagen, waarvan sommigen ook met ons werken. Bijvoorbeeld de kunstenaar Ian Rosen maakte een tentoonstelling die als enige manifestatie een enkel lowres beeld op Contemporary Art Daily had. De tentoonstelling vond volgens de aankondiging plaats in Midway Contemporary Art in Minneapolis, maar in het museum was niets te zien. Ik zelf heb niet zo’n voorkeur welke richting het op moet, en weet ook niet of wat nu is moet blijven of dat het beter verandert. Ik zie het wel gebeuren.’