metropolis m

Het werk van Lieke Snellen (1980), dat te zien was op de eindexamententoonstelling van het Piet Zwart Instituut in Rotterdam, bestaat uit sculpturaal werk, films en fotografie. Deze laat ze deel uitmaken van constant veranderende structuren waarin het menselijk lichaam een belangrijke rol speelt.

In de titels van de werken van Snellen komen woorden voor als ‘substitutie’ en ‘vicieuze transformatie’, hetgeen verwijst naar de vragen die Snellen stelt naar de plek van mens en object ten opzichte van zijn omgeving. Snellen gebruikt de term ‘oefeningen’ als ze over haar werk praat.

‘Oefeningen’ zijn voor Snellen pogingen om grip te krijgen op afgesloten ruimtes. In Appendix (2006) zien we Snellen bewegen terwijl ze aan haar lichaam een kast of bureautafel heeft vastgesnoerd. Het verplaatsen van het ene been voor het andere wordt bemoeilijkt door het gewicht dat aan haar lichaam hangt. De fysieke kracht die Snellen inzet, gebruikt ze letterlijk om de relatie van het menselijk lichaam ten opzichte van de haar omringende ruimte te leren kennen. In het werk Jam the Wolfstraat! (2006) zien we op een monitor Snellen met haar lichaam in een kamer lijnen trekken en op deze manier het interieur verkennen, wat doet denken aan de studio-opnames van Bruce Nauman. Soms wordt het beeld 45 graden gekanteld, waardoor niet meer duidelijk is wat plafond is of vloer: de kamer als plek verdwijnt en de ruimte wordt gereduceerd tot een plat beeld van lijnen en kleurvlakken. De ruimte wordt als het ware geobjectiveerd.

Uit werken als With Wood and Boxes, Doing Wood and Boxes en Substitution with Wood and Boxes blijkt hoezeer Snellen gebruik maakt van herschikkingen van bestaand werk. Vanuit een nieuwsgierigheid naar de kracht van een afbeelding, experimenteert ze met vorm en medium: veel van haar werken gebruikt ze opnieuw in andere werken terwijl ze de functie van de objecten verandert. Zo kan een driedimensionaal object terugkomen in een andere installatie in de gedaante van een foto.

Terwijl ze eerst haar verkenningen uitvoerde in lege, particuliere ruimtes, werkte Snellen het afgelopen half jaar semi-publieke ruimten. In Roncalli (2007), opgenomen in de gang van een school, trachtte ze de structuur van de lichaamsbeweging te onderzoeken. Een mannelijke figuur kaatst als een balletje van links naar rechts tegen de muren van de gang. Doordat er gebruik wordt gemaakt van een vaste camerapositie zie je de gekleurde deuren en pilaren aan weerszijden van de gang van kleur veranderen. Op deze manier legt Snellen haar eigen structuur over die van de ruimte. In een gebouw van Interpolis zocht Snellen de meest neutrale werkplek uit, waar ze haar oefeningen de cirkelvormige elementen liet volgen die aanwezig waren in het interieur, zoals de balie en de lampen. Ze liet zich deze keer niet leiden door de structuur van de beweging van de mensen of door de beperkende grenzen van de ruimte. Working Space (2007) wordt bepaald door de structuren in de ruimte zelf.