metropolis m

Als ik werk maak denk ik vooral na over de inhoud, niet zozeer over hoe iets eruit ziet. Ik geloof niet zo in het onder controle krijgen van het materiaal, haar visuele beperking die je naar je hand zet. Ik vind dat je dan juist wat onzeker overkomt, omdat je iets wilt claimen en snappen. Voor mij is de juiste uitvoering iets wat pas aan het eind van de rit aan de orde komt, met gevolg dat ik voortdurend op nieuwe plekken kom en elke keer een klein avontuur beleef voordat ik een werk kan uitvoeren. Die zoektocht daarnaartoe maakt niet echt deel uit van het werk. Dat wat je in de tentoonstelling ziet vertegenwoordigt vooral mijn eigen denkvormen. De rare dingen die ik meemaak voordat ik een werk heb kun je niet terugzien in het werk, hoewel ze er wel van beslissend belang voor zijn. Bijvoorbeeld de keer dat ik een stuk hek nodig had. Ik ben dat gaan zoeken diep in de nacht, heb het ergens weggeknipt, maar daarachter bleek een hond te zitten. Geen bezoeker die op die geschiedenis komt als hij voor het serene hekwerk staat. Als ik aan mijn werken terugdenk, heb ik juist vooral die belevenissen voor ogen, het geeft lading aan het werk. De werken zijn in die zin een soort vakantiefoto’s, ze brengen het avontuur terug in gedachten.

Het leek mij interessant om eens uit te lichten waar ik het zelf met kunstenaars meestal over heb; niet over de uitkomst van het werk, maar over de avonturen van het maken, waar de werken net zo goed de neerslag van zijn. Over die verborgen kant wordt weinig geschreven. Ik weet nog hoe ik voor het eerst met steekschuimblokken voor bloemstukken testjes ging doen en ook de juiste lijm moest vinden om ze hard te maken. De lijm vond ik uiteindelijk in een net te vrouwelijke sfeer hebbende hobbywinkel, met al die prefab creadingen. Je weet wel, voor het zelf maken van taarten in harde kleuren met een houdbaarheidsdatum van 2021. Anyway, ik vond de juiste lijm en had meer nodig en ik vroeg of ze meer hadden. Die vrouw zei wat verbaasd: ‘Goh, wat leuk dat u meer nodig heeft. Het is vast een mooi project!’ Maar de volgende dag kwam ik weer en gaf aan nog meer nodig te hebben, waarop ze zei dat ze een emmer had, maar dat die heel duur was. Die was eigenlijk alleen voor mensen die zelf een cursus geven. ‘Doe die maar’, zei ik. Maar drie dagen later stond ik weer in de winkel en vroeg om zes van die emmers. De vrouw nam me toen met een bezorgde blik naar achteren, ze boog zich naar me toe en zei: ‘Meneer wat u doet is alleen maar een hobby, laat het niet uw leven leiden!’ Ik wist niet wat ik moest denken, raakte in de war van de situatie, van die al wat oudere vrouw met haar grote boezem, die zich moederlijk om mij bekommerde. Ik zei, wat ongemakkelijk door de situatie: ‘Weet u, houdt u de zegeltjes maar, omdat u zo om mij en mijn hobby geeft.’ Waarna zei zij: ‘Inderdaad, ik geef om jou.’ Mijn god, wat heb ik gezegd! Ik heb snel uitgelegd dat ik geen cursusleider was en de lijm alleen nodig had voor een kunstproject. En dat ik mijn assistent dit verder zou laten afhandelen. Nog steeds als ik met het steekschuim werk, zie ik ineens die vrouw weer opduiken, met haar hand die de mijne vastgrijpt. Het is een heel andere aanraking dan die van mij, in het schuim, zeker voor de toeschouwer. Maar voor mij heeft het ene toch nog met het andere te maken.