metropolis m

‘De eerste artistieke ontmoeting met technologie vond plaats toen ik ongeveer zestien jaar oud was en ik enkele tekeningen van vrouwen had gemaakt. Ik wilde een ervan kopiëren met behulp van een Xeroxmachine. In die tijd moest je het papier los invoeren en de kopie zou uit een rol komen. In dit specifieke geval zat het papier klem, het werd gescheurd en geplet waarbij de inkt zich over het hele beeld verspreidde.’

‘Ik heb het papier uit het apparaat getrokken en realiseerde me al snel dat dit “ongelukje” de tekening enorm had verbeterd. De vorm kwam op de één of andere manier veel beter over en ook was het papier heel mooi afgescheurd, waarmee er aan de tekening een dimensie was toegevoegd die ik nooit van te voren had kunnen bedenken. Ik besefte direct dat deze samensmelting van de machine en het oorspronkelijke idee echt symbiotisch was. Ik heb vervolgens geprobeerd dit opnieuw te doen, maar het is me niet meer gelukt de situatie te herhalen.’

‘Rond 1965 werd ik zwanger en kreeg ik tot mijn schrik de diagnose hartfalen. Ik ging maandenlang het ziekenhuis in en uit, kreeg MRI- en röntgenscans en werd op een ecg-apparaat aangesloten. Mijn hele leven leek even volkomen van de machine afhankelijk. Zwanger zijn, zien dat er iets in mij leefde, de mechanica van het leven en met daarbij dat hele proces van de wisselwerking tussen het bekijken van de binnenkant van mijn lichaam en het op afstand diagnosticeren van wat er verkeerd was, maakte me bewust hoezeer van hoezeer het leven afhangt van een soort robotachtige en mechanistische dynamiek. Bovendien ging ik door de zwangerschap ook nadenken over voortplantingstechnieken en reproductie.’

‘Nee, ik heb hun werk pas later gelezen. Ik geloofde in die ontwikkeling vanwege mijn zwangerschap. Ik keek toen al naar mutaties en hybride vormen van technologie, machines en mensen. Ik heb ook tekeningen van dieren gemaakt, maar richtte me vooral op vrouwen. Kort na de zwangerschap zat ik ook noodgedwongen een lange periode in een zuurstoftent. Je hebt er geen enkel contact met externe stimuli, kunt er niets bekijken of lezen. De enige vorm van communicatie is je hartslag en je ademhaling. Ademhaling en geluid werden een zeer belangrijke kracht en inspiratie voor mij. Wanneer je op die manier geïsoleerd bent, krijgt geluid een toegevoegde waarde. Ik herinner me dat ik buiten liep tijdens mijn herstel en ik ineens de intensiteit van het geluid van de bladeren waar ik op stapte opmerkte. Dat zijn dingen die je normaal niet hoort, die je als vanzelfsprekend beschouwt. Mede daarom is geluid een heel belangrijk element in mijn werk geworden. Het leidde onder meer tot de eerste ademhalingssculpturen.’

‘Nee, ik noemde de eerste werken waarin ik techniek en lichaam mengde Dress Rays, aangezien ze het onzichtbare zichtbaar maken door binnenin te kijken. Ze waren gebaseerd op het idee van de röntgenfoto, het naar binnen kijken, onder de huid. De werken waren ook robotachtig, in de zin dat ze apparatuur gebruikten om het lichaam geschikt te maken voor veranderingen naar een andere staat van zijn.’

‘De sekse doet er niet toe. Het is pervers te zien hoe mensen kunnen muteren, niet alleen door middel van technologie, maar ook onderling en met andere soorten. Ik zou een cyborg daarom liever willen zien als genderneutraal, als iets dat de reproductie beschrijft van een volledig nieuw wezen wiens schepping genetische transplantaties, DNA-manipulaties en transgene implantaten omvat om te kunnen overleven.’

‘Ik besefte dat het programmeren van het genoom één van de belangrijkste ontdekkingen was die de mensheid heeft gedaan en dat het de belangen van elk levend wezen verandert. Ik heb daarom een laboratorium met acht kamers gebouwd dat elementen bevat van alle belangrijke ontdekkingen in dit veld; van bio-afdrukken tot genetisch gemodificeerde organismen (ggo’s), ethiek, video’s met pioniers. Het is gebouwd voor de creatie van het Lynn Hershman-antilichaam met behulp van Novartis en de conversie van het DNA zelf. In Berlijn komt dat DNA-onderzoek overigens ook terug in het werk The Novalis Hotel, dat een vervolg is op The Dante Hotel. Ik ga de sporen die bezoekers achterlaten analyseren en verwerken in een DNA-profiel dat gevisualiseerd wordt in een behang. Ik wil er de demografie van onzichtbare paden mee creëren. Het is mijn bedoeling ook de ervaring van iemand, het archief van zijn leven en andere gegevens te verzamelen, en die te reduceren zodat er een DNA-vingerafdruk van herinneringen en andere informatie ontstaat. Ook dat is onderdeel van het lab. Ik zie dat sudderen van de gegevens als de poëtische reductie van het hele proces.’