metropolis m

Harry Mulisch had het er wel eens over: de absolute leeftijd. Hij geloofde dat er de leeftijd is die je geboortedatum aangeeft maar ook een zoals je je voelt, je hele leven lang. Mulisch voelde zich zijn leven lang zeventien, ook toen hij al over de zeventig was.

Zouden instellingen ook een absolute leeftijd hebben? Ze doen er alles voor hun leeftijd te vieren, vooral tijdens jubileumjaren, dan zijn er grote feesten en komen er jubileumboeken uit waarin de eigen verdiensten breeduit worden gemeten. Leeftijd voedt hun institutionele identiteit, geeft er, zo lijkt het, gezag aan. Maar hoe oud, vraag ik me in lijn met Mulisch af, zouden ze zijn in absolute zin?

Bij Metropolis M heb ik verjaardagen nooit willen vieren. Ik identificeer het tijdschrift niet met zijn leeftijd. Ook al wordt de jaargang in elk nummer vermeld (44 inmiddels), tellen die jaren niet, of beter: ze zouden niet moeten tellen. Als periodiek hebben we de handen vol aan het heden en doen alle moeite om daar enigszins grip op te krijgen. Ervaring is van relatief belang in het tijdschrift als het onze, en kan zelfs werken als belemmering in het contact met de lezer. Dit tijdschrift doet er goed aan vooral niet te slim te worden te geschoold, te wijsneuzerig. Met een zekere mate van onnozelheid behoudt het tijdschrift de nodige scherpte en nieuwsgierigheid om op frisse manier verslag zaken uit te vinden en daar verslag van te doen.

Als er een absolute leeftijd op moet worden geplakt schat ik Metropolis M ergens tussen de 25 en de 35 jaar. Dan ga ik af op ons interesseveld, de manier van benadering, de meerderheid aan kunstenaars en schrijvers. Dat betekent niet dat alles en iedereen die besproken wordt jong is. We hechten aan alle inzichten en perspectieven, van zowel jong als oud.

Dat doet ook Simon(e) van Saarloos die niet gelooft in de koppeling van leeftijd aan ervaring. Hen heeft een pamflet geschreven tegen leeftijdsdiscriminatie, zelfs tegen leeftijd. Against Ageism wil breken met het denken in jaargangen en generaties, vanuit de overtuiging dat het generaties vastzet in definities, bepalingen, categorieën, vanuit de suggestie dat je tijdens je leven meerdere ontwikkelingsfases doorloopt. Zoals ze in het in dit nummer gepubliceerde interview vertelt, werkt dit model naar haar stellige overtuiging discriminatie in de hand. Het werpt bovendien rookgordijnen op die ons verhinderen om te zien hoe de verhoudingen in werkelijkheid liggen.

Beoordeel mensen kortom op wat ze doen, niet op wat ze zouden moeten zijn volgens oneigenlijke categorieën. Ik geloof dat wij als Metropolis M ons daar graag bij aansluiten en meteen maar de daad bij het woord voegen, in een nummer met jong en oud, veel oud, die laten zien hoe relevant hun werk is.