metropolis m

‘Hoewel Time/Bank een project is dat ingaat op het tekort aan geld en middelen, hebben Julieta en ik het niet gestart vanwege de huidige economische crisis. Voor ons heeft het meer te maken met het voortduren van de situatie in de kunstwereld, die maakt dat veel scheef gaat met betrekking tot hoe tijd, middelen en de compensatie daarvan verdeeld zijn.
De meeste kunstenaars en curatoren zijn over het algemeen erg royaal met het besteden van hun tijd aan anderen. Ze helpen vaak mensen in het veld, collega’s en studenten, met het ontwikkelen van ideeën, ze bieden inzichten en kritiek, expertise, enzovoorts. Bij veel van deze diensten is er geen mogelijkheid de arbeidsuren betaald te krijgen. Meestal laat je je hier niet door weerhouden. Maar als je veel tijd stopt in zaken die niet gecompenseerd worden, wordt het ingewikkeld om het vol te houden. Time/Bank is een poging om een parallelle economische structuur te creëren die een zekere mate van financiële compensatie biedt en het je mogelijk maakt meer tijd te besteden aan de dingen die je leuk vindt om te doen.’

‘Het probleem van de hedendaagse culturele productie is dat veel van ons werk door de samenleving niet wordt gezien als erg waardevol. Dit beperkt zich niet tot het westerse, kapitalistische gedachtegoed. Ik ben opgegroeid in Moskou met een door de staat gedirigeerd socialistisch systeem dat evengoed vervreemdend uitpakte voor de kunstenaars. Rodchenko en Mondriaan zijn in armoede gestorven. Mondriaan in New York, het zogenaamde centrum van de vrije wereld, en Rodchenko in Moskou. Er is iets mis met economische systemen die dit laten gebeuren met zelfs de meest gearriveerde kunstenaars.’

‘Time/Bank zou de kiem kunnen leggen voor een ander type economie, die een nieuw en ander soort van sociale relaties en culturele praktijken ondersteunt. Karl Marx heeft uitgebreid beschreven hoe kunst, religie, cultuur en andere menselijke instituten superstructuren zijn die gebaseerd zijn op economie. Als je het hiermee eens bent, dan betekent dat een nieuw soort van economie ook een nieuw soort kunst zal voortbrengen.
In de hedendaagse kunst is er een sterk verlangen naar nieuwe manieren van het maken van kunst en naar nieuw publiek. Maar het is moeilijk iets anders te laten gebeuren als de middelen altijd verbonden zijn met de traditionele geldstromen en sociale hiërarchie, of dat nu de regering betreft of privaat geld. Hoe kun je onafhankelijk zijn als je blijft opereren binnen zo’n scenario? Om een voorbeeld te geven, heb je gezien hoe vandaag de dag nieuwe kunstenaarsinitiatieven en alternatieve ruimtes onmiddellijk een bestuur van invloedrijke personen aanstellen, omdat het hen helpt meer subsidies binnen te halen? Vervolgens beginnen ze met de productie van edities, die ze op kunstbeurzen verkopen, et cetera. Met andere woorden, zelfs voordat ze beginnen te experimenteren met een alternatief programma, hebben ze de bestaande machtsrelaties al overgenomen.
Wij van e-flux hebben zeer veel geluk omdat zijn succes [van de mailing service voor kunstinstellingen, de kernactiviteit – red.] het ons mogelijk maakt volledig onafhankelijk van de bestaande economische en machtsstructuren te blijven. Met Time/Bank gaan we een stap verder en creëren we een economische structuur die gedeeld kan worden met anderen en tot zekere hoogte in hun behoeftes kan voorzien.’

‘Hoe meer ik reis, hoe meer ik erachter kom dat de artistieke gemeenschap een merkwaardige eigenschap heeft dankzij het onderlinge vertrouwen tussen kunstenaars: je kunt een vreemde tegenkomen, maar toch meteen een wij-gevoel met zo iemand hebben. Dat komt doordat we in de kunst vaak iemand gemeenschappelijk kennen. Maar ook in situaties waarin ik de taal niet spreek of op plekken die zeer gesloten zijn voor buitenstaanders is er een zekere mate van begrip die het me mogelijk maakt gemakkelijk toegang te verschaffen tot lokale artistieke netwerken. Julieta en ik hebben de indruk dat we hierop voort kunnen bouwen bij de realisatie van een internationaal timebank-platform.’

‘Ja, we willen een complexe economie mogelijk maken, die niet beperkt blijft tot “jij doet iets voor mij, dan doe ik iets voor jou”. Timebanking is niet louter een ruilhandel van vaardigheden. Het is ontwikkeld als een omvangrijk systeem dat zowel goederen als diensten uitwisselt. Om dit mogelijk te maken, was het nodig een eigen munt uit te geven. Er zijn “uurbiljetten” gedrukt, naar een ontwerp van Lawrence Weiner. De Time/Store, die is geopend in New York, visualiseert deze alternatieve economie en biedt een praktische plaats om de dingen te krijgen die je nodig hebt.
Het werkt als volgt: je kunt online een rekening openen bij Time/Bank en tijd verdienen door anderen te helpen. Vervolgens kun je online andere leden van de bank benaderen om de verdiende tijd om te zetten in diensten, of je kunt er papiergeld voor krijgen en dat inwisselen in de Time/Store en op verschillende andere plekken. Op den duur hopen we ook kunstinstituten ervan te overtuigen uurbiljetten te accepteren in ruil voor toegangsbewijzen, of boeken uit de boekwinkel of consumpties in het restaurant. We willen dit jaar ook een time/restaurant openen waar je met de uurbiljetten kunt betalen.’

‘Je kunt een hoop veranderen door de geldstructuur aan te passen. Omdat ons geld gekoppeld is aan biologische tijd, valt het niet eindeloos op te sparen. Je hebt nu eenmaal een beperkt aantal uren beschikbaar op een dag. En er is geen meerwaarde mee te maken, waardoor het lastig is ermee te speculeren. Het systeem is vrij van verplichtingen: je kunt deelnemen in deze economie en de waardepapieren gebruiken wanneer je dat wilt.’

‘De meeste timebanks zijn vrij klein en lokaal georiënteerd. Ze tellen zelden meer dan een paar honderd mensen. Onze Time/Bank telt nu al meer dan een paar duizend mensen, en dat zal mogelijk steeds verder groeien. Hij zal productiever worden, naarmate de community groeit en een veelheid aan verschillende vaardigheden en plekken om ze uit te voeren bijeen vergaart. We hopen dat hij een zekere kritische massa bereikt, en volkomen onafhankelijk en zelfregulerend wordt, waarbij de toekomstige richtingen ervan bepaald worden door de leden van de bank en niet door Julieta en mij.’