Het museum als parkeergarage
Prijspolitiek en musea. In dit land van gratis entree voor museumjaarkaarthouders lijkt het een discussie van een andere planeet. Maar ook in Nederland komen blockbusters voor. Steeds meer zelfs, gezien het alsmaar groeiende succes van de grote musea in hun jacht op het massapubliek. Lange rijen voor de kassa zijn geen zeldzaamheid meer.
Het besef van de grenzen aan de (museum)groei, bracht economen ertoe studie te doen naar een andere stelsel van beprijzing.
Er zijn allerlei varianten mogelijk om het publiek beter te gaan sturen bij succesvolle tentoonstellingen. Bekend is de reservering vooraf, waarop het moment van entree van het bezoek aan de tentoonstelling van te voren is vastgesteld. De Zwitserse econoom Bruno Frey en zijn co-auteur Lasse Steiner stellen nu voor de entree niet aan de ingang te heffen, maar aan de uitgang. De kosten voor het museumbezoek moeten afhankelijk gemaakt worden van de tijd die je daadwerkelijk in een tentoonstelling doorbrengt.
De economen willen af van het systeem die de bezoeker beloont die bereid is er vooraf een hoge prijs voor te betalen. De uiterste consequentie van dat systeem is dat de toegangskaarten op de meest geliefde momenten geveild zouden moeten worden aan de hoogst biedende. Dat is onuitvoerbaar, en daarom stellen de economen nu een heel ander systeem voor, dat in hun ogen eerlijker is.
Het werkt kortom als in een parkeergarage. Wie het museum binnenkomt trekt een kaartje. Bij vertrek wordt er afgerekend, via een automaat die de duur van het bezoek registreert.
Conform het feit dat het museumbezoek een ervaring biedt, waarvan de waarde pas achteraf vast te stellen is, stellen ze voor de duur beslissend te maken voor de hoogte van de te betalen prijs.
In plaats te investeren in de kans op een teleurstelling, wil dit systeem van betaling achteraf een redelijke en terechte vergoeding vragen voor de geleverde prestatie. Dit volgens de redenering dat als een tentoonstelling bevalt en de bezoeker langer blijft, hij er ook meer geld voor over zal hebben. Als de tentoonstelling niet bevalt, bijvoorbeeld omdat het te druk is of het getoonde gewoon slecht van kwaliteit, kan de bezoeker direct weer weg en betaalt hij maar voor enkele minuten.
Het werkt kortom als in een parkeergarage. Wie het museum binnenkomt trekt een kaartje. Bij vertrek wordt er afgerekend, via een automaat die de duur van het bezoek registreert.
Hoe simpel en slim het idee van deze Zwitserse economen ook lijkt, het is niet te verwachten dat musea er snel mee in de weer zullen gaan.
Lees het onderzoek. Of een artikel erover in FAZ.
