De bomen(2)en de mensen(1). Een savoir-vivre in 699 woorden.
——————————–
Het uur moet terug komen.
Het Ur komt altijd terug.
Het klonk drie, zes, negen, twaalf.
Het sloeg drie, zes, negen, twaalf.
———————————
(2)
Het sociaal weefsel van hout.
Hout heeft een sociaal weefsel.
Tak gebroken.
boom (niet) dood.
(1)
Cataract.
Cataract.
Duizend keer cataract.
Hij eet met de kwartieren van het uur op zijn bord.
Op kwart voor drie ligt zijn vlees.
Op drie uur zijn groenten.
Op kwart na drie zijn petatten.
Op half vier zijn saus.
Elke dag hetzelfde.
Dat is wat hij zich kan herinneren.
Hij eet met de klok mee.
(2)
De bomen zeggen.
Wij zijn van een land.
Wij zijn met velen.
Hen die u met ons ziet.
Is altijd met ons.
Net als de schaduw.
(2)
De bomen zeggen
De mensen.
Ze zijn de weg kwijt.
De takken.
Ze breken.
Ze breken.
De bomen.
Ze kraken.
Ze kraken.
———————————–
Het uur moet terug komen.
Het Ur komt altijd terug.
Het klonk zes, drie, negen, twaalf.
Het sloeg zes, drie, negen, twaalf.
———————————–
(1)
Alles is van degene die het beter maakt.
(Brecht)
Het is altijd een proces van ondermijnde creatie.
(Debord)
Hij legt zijn vork op drie.
En zijn mes op negen.
Hij tast naar zijn lepel op twaalf.
In welk land zijn de bomen geboren?
(2)
De bomen zeiden.
Ze zijn hier allemaal half dood.
maar ze weten het nog niet.
(1)
Op half zes staat zijn soep.
Op kwart voor zes ligt zijn lepel.
Dat is alles wat hij zich kan herinneren.
Hij zegt ik herinner me hoe je eruit zag.
Intrigerend mooi.
Je ogen groen.
Vol je lippen.
Het is anders zeg ik.
Alles is anders.
Er is een leegte.
(2)
De bomen zeiden.
Welkom.
Eten en drinken.
Welkom.
Met goed gracieus humeur.
(1)
Op kwart voor twaalf ligt zijn boter.
Op twaalf zijn boterham.
Op kwart na twaalf zijn kaas.
Dat is alles wat hij zich kan herinneren.
Hij vraagt:
in welk land leven de blinden?
———————————–
Het uur moet terug komen.
Het Ur komt altijd terug.
Het klonk negen, drie, zes, twaalf.
Het sloeg negen, drie, zes, twaalf.
———————————–
(2)
De bomen zeiden.
Ze waren met drie of vier of vijf.
De een trok de ander.
De ander trok de een.
De laatste trok de hond.
Ze wandelden.
Doelloos vastklampend aan ons.
Gebroken takken.
(2)
De bomen zeiden.
De mensen.
Het oefenen van relaties is hard nodig.
Een mens ligt op haar zijde.
Een ander gaat erachter liggen.
Met het hoofd naar de rug van de ander.
Arm er omheen.
Hand tegen de buik.
En zo voort, hou vast.
Denk na en ervaar.
(1)
Hij vraagt hoe ziet de wereld er nu uit.
Staan er nog bomen?
Het is anders zeg ik.
Alles is anders.
Er is een leegte.
———————————–
Het uur komt altijd terug.
Het Ur komt altijd terug.
Het klonk zes, negen, drie, twaalf.
Het sloeg zes, negen, drie, twaalf.
————————————
(2)
De bomen schreeuwden.
Het werk van den bezonnenen.
Wordt door dat der waanzinnigen verduisterd.
(2)
Wij afgebroken takken.
als helpende handen.
Omarm, verbind.
Omarm, verbind.
(1)
De een wandelt met een stok voor haar ogen.
De ander volgt met een stok in haar mond.
Middenin een bos met bomen.
Wij zijn van geen land.
Wij zijn met velen.
We volgen de kleinste.
Gestuwd door het licht.
Hen die u met ons ziet.
zijn niet met ons.
(2)
Houtmens.
Houtman.
Houtvrouw.
Hou vast.
Terug naar Ur.
(1)
Zijn bord is leeg.
Hij legt een vinger op kwart voor negen.
hij legt de ander vinger op kwart na negen.
Hij vraagt hoe leven de mensen nu?
Van elkaar weg.
Of bij elkaar bij?
Het is anders zeg ik.
Alles is anders.
Er is een leegte.
(1)
Ik wil het weer zien.
Ik wil het weer zien.
zegt hij.
De zachte nevelen en diepe oevers.
De hartstochtelijke blik van een geliefde.
———————————–
Het uur komt altijd terug.
Het Ur komt altijd terug.
Het klonk twaalf, negen, zes, drie.
Het sloeg twaalf, negen, zes, drie.
————————————
(2)
Boom en mens.
Omarm.
Omarm.
Geruisloos naar het einde.
En opnieuw beginnen.
Boom en mens.
Samen.
Wankel.
Elkaar vastgrijpend.
Verbindend.
Het uur komt altijd terug.
Het Ur komt altijd terug.
Het klonk twaalf.
Het sloeg twaalf.
————————————
Het schaduwbeeld.
Els Dietvorst
is kunstenaar, filmmaker, schrijver en activist.
