metropolis m

Jij bent de enige die ik schrijf zonder een ‘excuses voor de vertraagde reactie’. We kunnen elkaar weken, maanden, jaren niet spreken, en toch vervaagt onze communicatie nooit. Ik heb met je gezeten en uren met je doorgebracht, in je fysieke afwezigheid. Wanneer hebben we elkaar voor het laatst gezien? Maakt het nog uit? Je schreef mij, een lange tijd terug:

‘Bij twijfel, liefhebben. Liefhebben van de menigten in ons, en om ons heen.’

Zoals je ongetwijfeld al van mij gewend bent, reageer ik via een omweg. Ik dacht laatst: onze wederzijdse relatie tot maken er een is die altijd afhangt van de mogelijkheid van vertrek, op elk moment. Dit zou onze geheime superkracht kunnen zijn. Het is een andere vorm van loyaliteit. Een ander soort engagement. Een geheime belofte om nooit compromissen te sluiten.

Ik realiseer me dat dit voor mij de definitie van ware liefde is. Van werkelijk onvoorwaardelijke liefde. Liefde die niets terug eist behalve de ruimte om volledig lief te hebben. Om zichzelf te zijn en niet gehinderd te worden. Niet gevraagd worden zich af te zwakken of behapbaar te maken. Ik denk veel na over vrijgevigheid als een tweerichtingsproces dat weinig te maken heeft met het streven naar balans of een berekenend geven en nemen. Vrijgevigheid in de zin van iemand ruimte te bieden om jou volledig lief te hebben. Genereus toestaan ​​dat iemand jou alles geeft wat ze je willen geven. De vrijgevigheid van het ontvangen van liefde. Dit is wat onvoorwaardelijk betekent. Ik heb je lief en ik wil mijn liefde voor jou vieren, zonder hetzelfde te eisen of te suggereren dat je überhaupt iets teruggeeft.

Er is een vreemde overeenkomst tussen monogamie, cancelcultuur en binair denken, die resulteert in ons onvermogen om onvoorwaardelijk lief te hebben. Ter verduidelijking: onvoorwaardelijk betekent niet onkritisch. En kritisch zijn staat niet gelijk aan cancelen. We ontdoen ons van onze ‘mislukte’ romantische relaties net zoals we een persoon cancelen die we ooit bewonderden, omdat ze iets verkeerds deden of zeiden. En deze ooit-geliefden worden onze exen. We verwijderen hun nummer, de foto’s en onze herinneringen aan levensvormende ervaringen. Dit binaire denken: ik hou van je of ik haat je, we zijn samen of apart, loyaal of promiscue, alles of niets. Mijn liefde voor jou kan onmogelijk oprecht zijn als ik tegelijkertijd van iemand anders houd. Die ideeën gaan in tegen vriendschap, tegen verwantschap, tegen kameraadschap, tegen samenwerking. Als we niet werkelijk, openlijk en veelvuldig mogen liefhebben, hoe is liefde dan überhaupt mogelijk? Waarom moet ik mijn liefde voor anderen doden om van jou te kunnen houden?

Dit is mijn pleidooi voor een polyamoureus leven. Een polyamoreuze benadering van kunst, van creatie, van relaties, van verwantschap. Monogamie is als het maken van één kunstwerk en dan steeds weer hetzelfde kunstwerk blijven maken. Vasthouden aan één onderwerp, één techniek, één formule. Polyamorie is het losbreken daarvan. We beoefenen polyamorie in onze vriendschappen, ons professionele leven, onze smaak, onze woonplaatsen. Ik weet dat we polyamorie perfect begrijpen, totdat het op liefde aankomt.

Een ander probleem met monogamie is het rigide begrip van loyaliteit en toewijding. Maar ware liefde moet zich voortdurend herbevestigen, ware toewijding moet noodzakelijk afhangen van de mogelijkheid van vertrek. Het is niet vanzelfsprekend. Het is een liefdesarbeid, a labor of love. Dit is wat we doen: we werken, we maken, we offeren, alles voor datgeen waar we in geloven. Voor kunst. Voor poëzie. Voor radicale verbeelding. Voor waarheid en gerechtigheid. Zo lang als we geloven in diens potentie, moeten we ons er steeds opnieuw voor inzetten. Liefde is een praktijk. Kunst is een praktijk. We werken met vrienden, en maken vrienden met werk. We laten onze ideeën en liefde niet verwateren. We staan altijd klaar om te vertrekken. Om ergens anders heen te gaan. En toch blijven we.

Liefde, als kunst, is een praktijk die beoefend moet worden. Blijf oefenen, blijf falen, blijf je hart breken. Wordt verliefd, fall in love. Het sleutelwoord hier is vallen. Struikelen. Pijn hebben. Laten gaan. Blindelings vertrouwen. Afdalen. Duiken. Graviteren. Zinken. Halsoverkop gaan. Instorten. Wankelen. Vervallen. Mislukken. Toegeven. Opgeven. Bezwijken.

Leven en liefhebben. In de liefde vallen is een gevaarlijke onderneming die bij voorbaat blauwe plekken en breuken met zich meebrengt. Het zal pijn doen, wat er ook gebeurt. Dus laten we pijn hebben voor iets dat ertoe doet.

Aldus allerliefste, mijn poging tot een pleidooi voor een polyamoreuze kunst. Voor promiscuïteit en tederheid. Om liefde te beoefenen in de kunst.

Altijd de jouwe, en van anderen.