Terug op aarde Katinka Bock in Middelburg
Begon Rutger Wolfson zijn directoraat in De Vleeshal ooit met een groot videospektakel op het marktplein, zijn opvolger Lorenzo Benedetti kiest met Katinka Bock (Frankfurt, 1976) voor een andere koers, puur op de taal van de kunst gericht, met een traditioneel getint soort van sculptuur die zich uiteenzet met de culturele erfenis van de Vleeshal.
Zand en klei, een weegschaal, de kustlijn – Bocks installatie is door en door Zeeuws, in aard en verschijning. De verschillende werken zijn met elkaar verbonden door een fijne draad, in blauw pigment gedrenkt.
The Sound of Distance is een zinnelijke installatie die zich zonder veel problemen laat begrijpen. Een tafel wordt een huis, en als zodanig een spiegel van de Vleeshal, in al zijn specifieke hoedanigheden, met een blok graniet in de rol van kunst (of is het de geschiedenis). Het is groter, ouder, zwaarder is dan het huis waar het zich in bevindt. Het heeft de bescherming eigenlijk niet nodig, anders dan als kader, dat zijn maat bepaalt.
De tafel en het blok graniet is natuurlijk ook een poging tot beheersing van de natuur, die achteloos onder tafel wordt weggemoffeld, ietwat onbeholpen en vergeefs, want het is wel duidelijk wie uiteindelijk wint. Net zo duidelijk als verderop, waar de zee van steen overgaat in een strand van kwetsbaar gebakken klei.
In het persbericht wordt gerept van een nieuwe lezing van ‘het landschap’. Alles in De Vleeshal wordt de maat genomen, over de lengte, de breedte, de hoogte. Precies zoals Nederlanders doen en altijd gedaan hebben, zeker in het Calvinistische Zeeland.
Opdat u en ik, Lorenzo en Katinka weten, dat we niet te veel met het hoofd in de wolken moeten lopen, waar die gekke Wolfson nog wel eens de neiging toe had. Naast de ingang staat een duin langzaam van tafel te vallen. Vermoedelijk is het kunstwerk verdwenen nog voor afloop van de tentoonstelling.
Domeniek Ruyters
is hoofdredacteur van Metropolis M